Æskan - 01.08.1912, Blaðsíða 3

Æ S K A N .
59
Svona skildu þau Gústal’ og foreldr-
ar hans.
III.
Það voru þungir dagar á heimili
Vendelíns. Hvernig átti vesalings kon-
an, lúin og heilsulasin, að ala önn
fyrir 6 börnum í ómegð og Aðólf eins
og hann var.
Auðvitað var heimilið dálítið styrkt
al’ sveitarfé; en bæjarhverfið var af-
skekt og strjálbygt og hafði ekki miklu
að miðla i styrk né gjöfum. EfVende-
lín helði ált heima í sjálfum bænum,
sem lá hér um bil í tveggja stunda
farlengd frá Heljardal, þá hefði heim-
ilið verið betur sett, því að bærinn var
nú i skjótum uppgangi. Þjóðbrautin
nj'ja, þar sem Vendelín beið bana,
álti mestan þátt í því. Ferðamenn úr
fjarlægum lönduin komu í hópum eftir
brautinni til bæjarins til að hafast þar
við um sumartímann, tvo—fjóra mán-
uði. Þar hafði nú fundist eins konar
lieilsubrunnur eða ölkelda og streymdu
menn þangað til að leita sér lækninga,
og það, sem brunnurinn gat ekki veitt,
álti svo hið hreina og hressandi fjalla-
loft að bæta upp. Já, bæjarmenn fengu
mikið fé. Heíði Aðólf bara verið verk-
fær — en hvað hann hefði þá getað
hafl þar ágæta atvinnu! Alstaðar var
verið að leggja vegi, akvegi og götur
til skemtigöngu. Ferðafólkið vildi ganga
sér lil skemtunar; það var yndi þess
og eftirlæti að ganga um grænar grund-
irnar frammi i dalnum; en hið efra
voru hnjúkaljöllin himinblá, hamra-
garðar, hvitir tindar og gljúfrabúi, gamli
foss, og dalvötnin blá og bárulaus.
Þetla fólk gekk líka upp í Heljardal,
þó fyrirfólk væri, og þótti hann fagur
mjög' og skáldlegur, því að eftir honum
féll áin hvítfyssandi í þröngu gljúfri.
Já, sá, sem þar heíði haft hendur
og krafl í köglum — hann heíði getað
grætt mikið fé.
»Mamma!« sagði Aðólf einu sinni lil
að hugga móður sina. »Þegar þau
Lísa, María og Hans stálpast betur,
svo þau geta farið að vinna, þá þurf-
um við ekki* að kvíða slcortinum; þau
eru búin að lofa mér góðu um það«.
Öllum var börnunum einkar-ant um
móður sína. Hver ætli hafi kent þeim
það? Þau keptusl blátt áfram um að
sýna henni kærleika sinn, og þau voru
svo himinlifandi glöð, þegar þau gátu
gefið henni eitthvað smálegt, sem þeim
hafði áskotnast fyrir blómstur og ber,
sem þau voru að selja.
»Svona lijálpar Guð okkur alt af
dag frá degi«, mælti Aðólf glaður í
bragði.
Móðir hans kinkaði til hans kolli;
nú var hún farin að bera sig betur en
áður, og' jafnvel farin að ráðfæra sig
við hann Aðólf sinn, sem til einskis
dugði, oggestirnir máttu næstum halda,
að hún bæri virðingu fyrir honum.
Og víst er um það, að þó að fátæktin
helði tekið sér bólfestu í stofunni lians
Vendelíns heitins, þá haíði sundur-
þykkjan ekki náð sér þar niðri.
En ekki gal heimilið þó haldist uppi
á þennan hátt til langframa. — Þrátt
fyrir mesta sparnað, og þó að Aðólf