Æskan - 01.08.1912, Blaðsíða 4

Æ S K A N.
60
gengi oí'l matarlaus til svefns að kvöldi
og systkini hans við skorinn skamt,
þá mátti þó búast við að yfir keyrði,
þegar veturinn gengi i garð.
Vesalings Aðólf gal ekki fórnað hönd-
um til bænar; en í hjarta sínu hróp-
aði hann óaflátanlega til drottins og
hað hann ásjár. En samt var hann
alt af öruggur, þegar hann lalaði við
móður sína, eins og ekkert væri um
að vera.
Einu sinni var gott veður og heitt
af sólu. Aðólf settist á bekldnn úti
fyrir húsdyrum sinum. Einhvergóður
maður haíði gefið honum nokkrar
arkir al' gljáhvitum pappír. Hann tók
nú eina örkina með fætinum, ýtti ofan
á hana tveimur smásteinum til þess
að halda henni fastri, stakk svo bI}T-
antinum á milli tánna og fór að teikna
í ákafa. Hann teiknaði nú ýmislegt,
sem menn þar eru vanir að hafa til
að skreyta hús sín utan og halði fyrir
sér teikningar kennara síns og tókst
að ná þeim nokkurn veginn.
En ait í einu heyrði hann, að ein-
hverjir slóðu við hliðina á honum.
Það voru þá tvær hetðarmeyjar, sem
horfðu undrandi á þennan fáséða
teikningameistara.
»Liggur þessi vegur upp í Heljar-
dal?« spurði loks önnur þeirra.
Aðólf spratt upp og svaraði: »Já,
j>essi gangstigur liggur beint þangað«.
»En hvað er það, sem ég sé?« spurði
hin stúlkan, sem haíði verið að virða
fyrir sér teikningar hans. »Getið þér
virkilega teiknað með fætinum? Er
það mögulegt, að jiér hafið leiknað
þessar myndir á þann hátt?«
»Já«, sagði Aðólf, og stúlkurnar rak
alveg í rogastanz, þegar hann teiknaði
eina myndina að þeim ásjáandi. Þetta
var þó sannarlega skrítnasta æfintýrið,
sem þær höfðu lifað, og aldrei hefðu
þær trúað því, ef þær hefðu ekki séð
það sjálfar.
»0-og«, mælti önnur þeirra og dró
seiminn, »viljið þér ekki selja okkur
eina myndina?«
»Selja?« Aðólf hafði nú aldrei hugs-
að til þess, þvi að enginn hatði til þessa
metið þær að nokkru. »Selja?« Hann
vildi helzt segja blátt áfram: »Takið
þér þær bara; ég tek ekkert fyrir þær«.
En þá hugsaði hann til mömmu sinn-
ar og litlu systkinanna og sagði hik-
andi: »Viljið þér máske greiða mér
eitthvað fyrir eina þeirra?«
»Hvað á þessi mynd þarna að kosta?«
Aðóll roðnaði út undir eyru. En
stúlkan skar úr málinu og rétti honum
pening og mælti: »Er þetta nóg?«
Nóg? Ó, alt heimilið gat lifað á því
i marga daga. Og þetla halði hann,
hann sjálfur, unnið sér inn! Það var
honum óumræðilegl fagnaðarefni.
Stúlkurnar fóru nú sina leið, en
Aðólf sat grafkyr með peninginn á
hnjánum; hann hatði aílað sér hans
sjálfur, og hann gal máske — máske
unnið sér inn miklu meira. Var nú
þetta hjálpin frá drotni, sem hann haíði
svo lengi verið að hiðja um. Var hún
nú þarna komin og svo miklu meiri
og dýrlegri en honum haíði nokknrn
tíma til hugar komið? Það var ekki