Æskan - 01.08.1912, Blaðsíða 6

62
Æ S K A N.
ölmusugjöl', heldur aflafé hans. En það
vissi Guð einn, hvað hann hafði fyrir
því haft, að geta aflað þessa fyrsta
penings. Og hann, auminginn fyrir-
litni, sem alt til þessa haíði verið for-
eldrum sínum til byrði, — gat hann
nú, ef til vill, orðið til gagns að lok-
um? Átti hann að koma í stað föður
síns og hafa ofan af fyrir heimilinu?
Ó, hvað hann skyldi þá teikna nótt
og dag, ef hann gæti séð fyrir ástvin-
um sinum með myndunum sínum!
En móðir hans dró nú samt úr
þessari gleði hans. Hún tók að sönnu
ánægjulega við peningnum, en hún
var á því, að stúlkurnar heíðu gefið
honum þetta eins og ölmusu af tóm-
um brjóstgæðum, af því að hann, —
handalaus auminginn — væri svo
brjóstumkennanlegur.
Þetta féll Aðólf svo þungt.
En daginn eftir settist hann samt
ai'lur á bekkinn og breiddi út margar
myndir við hliðina á sér; en enginn
íór um veginn þann daginn, sem vildi
kaupa neitt af honum. Hann mælli
ekki orð l'rá munni og móðir hans
ekki heldur. En um kvöldið strauk
hún hendinni um vanga honum og
mælti: »Mundu eftir þvi, að við þurf-
um ekki að svelta þessa vikuna«.
Pá ætlaði ekkert úr honum að verða.
Enginn haíði hrósað honum árum sam-
an. Hann barðist við tárin og mælti:
»Mig langar svo til að gela unnið
fyrir einhverju, svo ég verði þér ekki
alt af til byrði!«
»Þú — til byrði!« Það var eins og
móðir hans væri að hugsa sig dálítið
um, en síðan mælti hún: »Aðólfminn!
Ég veit ekki, hvernig ég heíði klofið
það til þessa, ef þú heíðir ekki verið«.
Nú var vana-viðkvæðið þagnað á
vörum hennar: »Ó, að þú værir kom-
inn undir græna torfu, Aðólf minn!«
(Fratoh.)
Úr æsku minni.
Viltu ekki vera pabbi minn líka? \
Í5||;'' G var á i'yrsta árinu, svolítill hnokki,
'isjgkézi þegar ég misti i'öður minn.
kiiÁ Að ári liðnu giftist mamma mín
aí'lur og cg eignaðist stjúpa, sem var mér
eins góður og faðir, og ég kallaði hann lika
pabba minn.
Svo eignaðist ég hálfbróður. Hann var lát-
inn heita .lónas, en var alt af kallaður Nonni.
Þegar 'hann var í'arinn að slálpast og gcla
talað, vorum við eitt sinn að leika okkur á
gölfinu, þegar pabbi kom inn.
»Kemur pabbi! kemur pabbi!« sögðum við
báðir í einu og hlupum í fangið á honum.
bPú átt ekki þennan pabba, — ég á hann«,
sagöi Nonni og ýlti mér frá.
»(), vísl; víst á ég hann«, sagði ég og
hljóp til mömmu.
»Mamma! mamma! Á cg ckki þennan
[)abba? Ha, mamma, er pað ckki satt'? Á eg
ekki þennan pabba?« s]>urði ég óþolinmóður.
»Nei, elskan mín. Hann pabbi þinn er
dáinn. En biddu þennan að vera pabba
þinn i staðinn«, sagði mamma.
»Á, sko til! Sagði ég ekki saU?« sagði
Nonni og kinkaði kolli sigri lirósancii fram-
an í mig.
Ég gaf mig ekkert að því, cn hljóp upp í
fangið á stjúpa mínum og spurði: