Æskan - 01.08.1912, Side 6

62
Æ S K A N.
ölmusugjöf, lieldur allafé hans. En jnið
vissi (iuð einn, livað hann hafði fyrir
því haft, að geta aflað þessa fyrsta
penings. Og hann, auminginn fyrir-
litni, sem alt til þessa haíði verið for-
eldrum sínum til byrði, — gat hann
nú, ef til vill, orðið til gagns að lok-
um? Átti hann að koma í stað föður
síns og hafa ofan af fyrir heimilinu?
Ó, hvað hann skyldi þá teikna nótt
og dag, ef hann gæti séð fyrir áslvin-
um sinum með myndunum sinum!
En móðir hans dró nú saml úr
þessari gleði hans. Hún tók að sönnu
ánægjulega við peningnum, en hún
var á því, að stúlkurnar hefðu gefið
honum þetta eins og ölmusu af tóm-
um brjóstgæðum, af þvi að hann, —
handalaus auminginn — væri svo
brjóstumkennanlegur.
Þetta féll Aðólf svo þungt.
En daginn eftir setlist hann samt
aflur á bekkinn og breiddi út margar
myndir við hliðina á sér; en enginn
fór um veginn þann daginn, sem vildi
kaupa neitl af honum. Hann mælli
ekki orð frá munni og móðir hans
ekki heldur. En um kvöldið strauk
hún hendinni um vanga honum og
mælti: »Mundu eftir þvi, að við þurf-
um ekki að svelta þessa vikuna«.
Þá ætlaði ekkert úr honum að verða.
Enginn hafði lu ósað honum árum sam-
an. Ilann barðist við tárin og mælti:
»Mig langar svo til að gela unnið
fyrir einhverju, svo ég verði þér ekki
alt af til byrði!«
»Pú — til byrði!« Pað var eins og
móðir hans væri að hugsa sig dálítið
um, en síðan mælti hún: »Aðólf minn!
Eg veit ekki, hvernig ég heíði klofið
það til þessa, ef þú heíðir ekki verið«.
Nú var vana-viðkvæðið þagnað á
vörum hennar: »Ó, að þú værir kom-
inn undir græna torfu, Aðólf minn!«
(Framli.)
r •
Ur æsku minni.
i.
Viltu ekki vera pabbi minn líka?
G var á l'yrsta árinu, svolitill hnokki,
Œi-á.3 þegar cg misti föður minn.
Að ári liðnu giftist mamma min
aftur og cg eignaðist stjúpa, sein var mér
eins góður og faðir, og ég kallaði hann líka
pahha minn.
Svo eignaðist ég hálfbróður. Hann var lát-
inn heila Jónas, en var all af kallaður Nonni.
Pegar hann var farinn að stálpasl og gcla
talað, vorum við eitl sinn að lcika okkur á
gólflnu, pegar pahhi kom inn.
nKcmur pahhi! kemurpabbi!« sögðum við
báðir í cinu og hlupum í fangið á honum.
»Pú átt ekki pennan pabba, — cg á hann«,
sagði Nonni og ýtti _mér frá.
»(), vísl; vísl á ég hann«, sagði ég og
hljóp lil mömmu.
»Mamma! mamma! Á ég ekki pcnnan
pabba? Ha, mamma, er pað ckki satl? Á ég
ckki pennan pabba?« spurði ég ópolinmóður.
»Nci, elskan min. Hann pabbi pinn cr
dáinn. En biddu pennan að vera jialilia
pinn í staðinn«, sagði niamma.
»Á, sko lil! Sagði ég ekki salt?« sagði
Nonni og kinkaði kolli sigri hrósandi i'ram-
an í mig.
Ég gaf mig ekkerl að pví, cn hljóp upp í
fangið á stjúpa mínum og spurði: