Æskan - 01.08.1912, Síða 7

Æ S K A N.
63
»Yillu ekki vera pabbi minn líka? Kgskal
vera þægur og góöur við þig«.
»Ojú, litli drengurinn minn. líg skal vera
pabbi þinn«, sagði stjúpi minn og klappaði
mér og kysti mig á ennið, lil að slaðfesta
lororð silt.
Eftir þelta skifti Nonni sér ekkert af því,
þó ég kallaði liann sljúpa pabba minn.
II.
Iliin er að brenna.
/
’E; G tá úti i hlaðvarpa og var að slita
óí«ír' '■ UPP sóleyjarnar, þvi það var komið
undir slátt og túnið orðið gultafsól-
eyjum. Eg sleit upp hvert blómið á fætur
öðru og datt ekki i liug að lilífa þeim neitt.
— En það er Ijótt að slíta upp blessuð
blómin, sem eru nýsprungin út, og það eiga
góð börn aldrei að gera. — En livað um það;
ég var nú ekki að bugsa um það og mér
hefndist líka dálítið lyrir það, eins og þið
skuluð nú fá að heyra.
Pegar ég var búinn að slíta upp stóra
hrúgu af sóleyjum og var farinn að skreyta
með þeim húfuna mína, kemur Nonni úl á
hlaðið og kallar:
»Hún mamma segir, að þú eigir undir eins
að koma inn!«
»Hvar er liún?«
»Hún er að brenna inni í eldhúsi«.
Mér brá svo mikið, þegar ég beyrði þella,
að ég henti húfunni og öllum blómunum og
hljóp á stað lieim, því í raun og veru liélt
ég að kviknað væri í henni og liún stæði
í björtu báli.
»Að brenna, að brenna«, suðaði lyrir eyr-
unum á mér. Það er þó hryllilegt, að hún
mamma skuli vera að brenna!
Mér sorlnaði fyrir augum og ég gat varla
hreyl't fæturna. I:)ó komst ég inn i eldhús-
dyrnar án þess að hníga niður.
Þar sá ég hvar mamma stóð við lilóðin
og var að brenna kaffi!
|)>Sakleysiö«|. Ag. G.
[ Ösamlyndið hefnir sín. )
pAÐ var einu sinni drengur og stúlka.
Stúlkan hét Selja, en drengurinn Pélur. —
Þeim kom ákallega illa saman. Pau stríddu
hvort öðru og börðust, með óhljóðum og
gauragangi, svo hörmung var að heyra lil
þeirra. Peim var bannað það bæði með illu
og góðu, en það var eins og að klappa í
steininn. Samt sem áður voru þau hrædd
við eilt og það var gamall tröllkarl. Einu
sinni keyrðu áilogin svo úr hófi, að hann
kom fram á hamarinn sinn og kallaði til
þeirra: »Oartar-angarnir ykkar! Pið verð-
skuldið refsingu og ættuö að festast saman,
svo að þið gætuð rifist í næði«.
Pau stukku sitt i hvora áttina og karlinn
hvarf.
Einn góðan veðurdag hittust þau á landar-
eign tröllsins. Pau þutu saman og eyði-
lögðu alt sem fyrir varð. Selja sló Pétur og
Pétur sló Selju, — alt af á víxl. All í einu
kom tröllkarlinn hlaupandi og snerti þau
með töfrasprota sínum og breytti þeim báð-
um i eitt blóm. Pétur var undir í áflogun-
um og varð því að rót niðri í jörðunni, en
Selja varð að grænum blaðabrúski ofan á
rótarhnúðnum. Eg býst við að þið þekkið
þetla blóm, því það er víða ræklað. Tröllið
gaf því nafnið Péturselja.
Pið vitið náttúrlega, börnin góð, að þetla
er að eins líking. Aðgætið samt eilt! Ófrið-
urinn og sundurlyndið geta líka í sannleika
orðið tröll á vegi okkar og bannað allar
framfarir. Munið eftir því, að sameinaðir
stöndum vér, en sundraðir megnum vér
ekkert. Látið ekki hinn skæða anda tvi-
drægninnar ná valdi yfir ykkur, því hann
eyðileggur öll góð áfortn og framkvæmdir
ykkar. Kappkostið jafnan að lifa í friði
við alla menn.
(Lauslega þýtt af .T. TT.)