Æskan - 01.09.1912, Blaðsíða 3

Æ S K A N.
67
menn á hverjum degi, þá komu þeir
þó oft á viku og dáðust að dugnaði
Aðólfs, og höíðu svo með sér mynd
frá honum til minja.
Oft var hann spurður, hvort hann
gæti ekki gert myndir af hlutum, eins
og þeir kæmu fyrir, t. d. af stofunni
sinni, brúnni á Heljardalsánni, bæna-
húsinu og um fram alt af Heljardals-
fossinum. Sögðu margir, að þótt sér
væri kærl að fá myndirnar hans til
minja um hann sjálfan, þá væri þó
hálfu skemtilegra að geta fengið með
sér myndir af ýmsu úr dalnum hans.
En Aðólf kunni ekki að teikna
nema eftir teikningum annara; honum
haíði aldrei hugkvæmst að teikna eftir
fyrirmyndunum í náttúrunni sjálfri.
Eii nú fór hann að reyna þetta. —
Það gekk mjög erfiðlega, því að alla
tilsögn vantaði. Trén og húsin á mynd-
unum hans litu út eins og þau væru
að detta. Haun ætlaði alveg að gefast
upp við það.
En einu sinni komu tveir menn, og
vissu þeir ekki fyrri til en þeir stóðu
frammi fyrir Aðólf, þar sem hann
sat á bekknum sínum úti fvrir húsinu
og var að teikna. Þeir spurðu hann
spjörunum úr um liitt og þetta, en
annar þeirra spurði sérstaklega um
hagi hans sjálfs.
Þetta hefir hlotið að vera einhver
tiginn maður, hugsaði Aðólf með sér,
því að hann haíði verið svo fjarska
kurteis við hann. Hann gat ekki al-
mennilega séð, hvernig maðurinn var
í hátt, þvi að sólin skein beint framan
í liann. En alveg rak hann í roga-
stanz, þegar förunaulur hans ávarpaði
hann með orðunum: »Yðar hátign«,
rétt í því að þeir voru að fara.
»Þetta hlýtur að hafa verið keisar-
inn sjálfur!« kallaði Aðólf til móður
sinnar, þegar hún kom heim.
»Ja, er ég nú ekki alveg hissa«,
mælti hún. »Það er annars sagt, að
keisarinn sé hérna við heilsubrunninn.
En sá heiður! Keypti hann nokkra
mynd lijá þér?«
»Nei, mamma; en hann talaði við
mig eins hlýlega og hann væri jafn-
ingi minn, þó hann sé nú svona há-
göfugur maður; og svo varð ég að
teikna dálítið fyrir hann, því hann vildi
sjá það með eigin augum; svo haíði
hann þá uppdrætti með sér«.
»Og lét hann þig ekki hafa minstu
vitund fyrir það?« sagði móðir hans
með gremju. »Það er alt annað en
fallegt af honum, þó hann svo tíu
sinnum sé keisari!«
En þó að keisarinn gæfi enga gjöf,
þá mátti móðir Aðólfs þó vera þakk-
lát, því að nú átli hún svo mikla pen-
inga, auk þess sem hún hafði unnið
sér inn sjálf, að hún gat tekið vetrin-
um áhyggjulaus með öllu.
Alt af, meðan veður leyfði, teiknaði
Aðólf af kappi myndir af ýmsum hlut-
um eins og þeir stóðu. Ekki var skort-
ur á trjám og vötnum, sem vert var
að teikna, heíði hann bara kunnað að-
ferðina, eða átt sér einhvern góðan
ráðunaut, þó að ekki hefði nú verið
meira.