Æskan - 01.09.1912, Blaðsíða 4

68
Æ S K A N.
Ort kendi hann lil í tánum ai' á-
reynslu, en trén hans ultu öll út í
vatnið á myndinni hans, svo að hún
var í tljótu bragði á að lita eins og
drætlir í veggjafóðri.
Einu sinni vefur hann saman teikni-
hlaðið og stingur því ásamt pennanum
í vasa, sem hann hatði á hnénu. Þá
sér hann hvar unglingsmaður kemur
gangandi utan veginn og steliiir þangað;
hann leit hvorki lil hægri né vinstri,
heldur gekk beint áfram með höfuðið
niður á bringu, eins og hann væri að
leita að einhverju.
Aðólf þótti allir tilburðir þessa unga
manns æði kynlegir.
»IIafið þér lýnt nokkru?« kallaði
hann loksins til mannsins.
Aðkomumaður leit upp, og Aðólf
sá að hann var náfölur í framan.
»Ö11 u!« svaraði hann og héll svo
áfram leiðar sinnar.
En Aðólf gat ekki haft augun af
þessum manni; hann gaf honum auga,
meðan hann gat séð til ferða hans.
Hann þrammaði áf'ram hægl og þreytu-
lega og fór ekki veginn, heldur yfir
hvað sem fyrir varð.
»Maður! maður!« kallaði þá Aðólf,
»þér megið ekki t'ara til hægri handar,
heldur til vinstri, því að þarna eru al-
staðar gil og gljúfur. Farið þér ekki
lengra! Snúið þér aftur! Þér hrapið!
Pér hrapið, maður!«
Og svo heyrði hann dynk og glamra
í steinum, en síðan varð alt kyrt. —
Maðurinn var horfinn, — það sást
ekki lengur til ferða hans.
»Hann liggur liklega þarna í urð-
inni undir hamrinum«, stundi Aðólf
og htjóp þangað í hendingskasti. Já,
það stóð heima, þarna lá hann. —
Aðólf laut niður að honum og sá að
hann var enn með lífi; en þegar luinn
kom við hann, rak hann upp hljóð.
Aðólf dýfði fætinum í vatn og stökti
á hann; laiik hann þá upp augunum
og umlaði: »Lofaðu mér að deyja!«
»Svo alvarlegf er það ekki, vona ég«,
mælli Aðólf til að hughreysta hanu.
»Reyndu nú bara að rísa á fætur«.
En maðurinn gat það ekki, — cða
vildi það ekki. Aumingja Aðóll' gal
ekki rétt honum hjálparhönd, — gal
ekki stutt hann á fætur. En hann
halði fætur og var lljótur að hlaupa.
Og þegar hann sá, að maðurinn gal
hvorki hreyft legg né lið, þá kallaði
liann upp: »Iíg hleyp þá eltir mönn-