Æskan - 01.09.1912, Blaðsíða 6

70
Æ S K A N.
Nú var tækifærið að fara til tjarnarinnar,
og við notuðum pað líka.
Við tókum nú litla bátinn okkar og lilup-
um svo í hendings-kasti út túnið, áleiðis til
tjarnarinnar.
Pegar við komum að henni, ýttum við
bátnum á flot, en vorum ekki svo hygnir
að festa band í hann, svo að við gætum
dregið hann aftur að landi.
Bátinn rak nú út á tjörnina, par til hann
var kominn út á hana miðja. Þar festist
liann við grasbrúsk, sem stóð upp úr vatn-
inu, og komst ekki lengra. Þá fórum við að
kasla steinum og hnausum út í tjörnina, til
að losa bátinn, en ekkert dugði. Við dróg-
um ekki hálfa leið.
Nú tók að vandast málið. Okkur pótti ill
að missa bátinn og við vildum helzt ekki
vaða; við vorum heldur ekki vissir um að
við gætum vaðið pangað.
Við hvíldum okkur nú, seltumst niður og
tókum að ræða alvarlega um málefnið.
»Eg vildi að pað væri kominn stór bátur,
eins og stóru mennirnir eiga, pá gætum við
róið út á tjörnina og náð í litla bátinn
okkar«, sagði ég.
»Eg vildi að stóra brókin hans pabba væri
komin; pá skyldi ég vaða út í tjörnina og
ná bátnum«, sagði Nonni drýgindalega.
Þegar við höíðum pvaðrað um pelta dá-
litla stund, kom okkur loksins golt ráð í hug,
og við létum ekki bíða að framkvæma pað.
Við hlupum heim að bæ og læddumstinn
í búr og náðum par i tvö mjólkurtrog. Við
urðum nú að fara varlega, svo að enginn
sæi til okkar. Nonni gekk á undan út og
njósnaði, hvort nokkur yrði á vegi okkar,
en ég drattaðist á eftir og dró trogin.
Pegar við vorum komnir út fyrir bæinn,
tókum við sitt trogið hvor og bárum pau til
tjarnarinnar. Við settum pau á flot par scm
jörnin var dýpst, stigum svo út í sitt trogið
hvor og ýttum frá landi með prikum, sem
við liötðum tekið með okkur.
Trogin fóru nú að velta, og ég hefi víst
stigið of mikið út i aðra hliðina, pvi pað
fór á síðuna og ég féll útbyrðis á kaf i
tjörnina. Nonni fór sömu leiðina. Við
supum andköf og okkur svelgdist á.
Eftir mikið busl gátum við náð í trogin
aftur og hangið á peim.
Eg hékk með hendurnar á pví, en fæturnir
námu við bolninn. Til allrar hamingju var
ég með prikið mitt í hendinni, svo ég gat
stjakað mér að landi.
Nonni var dálitið grynnra, svo honurn
gekk betur að komast í land. Við skriðum
á fjórum fótum upp á bakkann.
»Þetta var ljóta standið«, sagði Nonni og
hristi sig.
»Já, pau eru ekki góð, pessi skip«, sagði
ég og fór að svipast eftir litla bátnum, og
kom loks auga á liann, par sem hann var
nærri kominn að landi hinumegin; hann
liafði losnað við hreyfinguna, sem varð pegar
við vorum að skvampa í vatninu.
BÞarna er pá báturinn okkar nærri pví
kominn að Iandi«, sagði ég og hljóp á stað,
og Nonni á eftir, til að ná honum. Pegar
við vorum búnir að pví, löbbuðum við á
stað heim, pví okkur var farið að verða
kalt, svona hofdvotir og rennandi.
Við voruin nú hálf-smeykir um að við
myndum fá skammir og kannske eitthvað
meira, pegar við kæmum heim svona illa
til reika, en pað varð ekkert úr pvi. Við
vorum færðir úr votu fötunum oglátnirfara
í pur föt i eldhúsinu og ekki sneyptir neitt.
Mamma var ekki látin vita um petta fyr
en löngu seinna.
Kitti smali var sendur eftir trogunum, og
við urðum að lofa pví, að taka pau aldrei
aftur. Og okkur langaði heldur ekki til pess;
pað var ekki svo gott að sigla á peim.
|»Sakleysið«|. Ag. G.
13EZTU BAIiNA-B/EKUli
cru gamlir árgangar af Æskunni, sem fást
innheftir á afgreiðslunni fyrir niðursett verð.
í peim eru margar sögur og myndir.