Æskan - 01.10.1912, Side 1

XIV. árg-. — Reykjavík. — Október 1912. — 15).—20.1)1.

(Bnó meó ungum.
ÞEGAR ég fyrst sá myndina, sem Æsk-
an flytur nú lescndum sinum á þess-
ari l)laðsíðu, datt mér í hug ofurlílill við-
burður frá barns-
árum mínum. Mér
liatði oft verið
sagl, að ljótt væri
að taka cggin frá
fuglunum og félst
ég á að það væri
rétt.— Einu sinni
bar svo við, er ég
var að lcita að fé,
að ég sá önd fljúga
upp úr stórri og
grösugri þúfu á
tjarnarbakka. Eg liljóp þangað og sá að
hreiður var i þúfunni og í því mörg egg,
slór og falleg. Mig langaði til að taka þau
og liafa þau heim með mér, en þá mintist
ég þess, scm mér hafði verið sagt, að fugl-
unum félli jafnsárt að missa eggin sín cða
ungana eins og mönnunum að missa börnin
sín. Eg horfði því að cins á þau og hélt
svo leiðar minnar, en liugsaði mér að heim-
sækja öndina við og við, ef leið mín lægi
um þessar slóðir. Skömmu seinna kom ég
þángað aflur og var þá alt með sömu um-
merkjum. En svo leið Iangur tími, er ég
kom ekki að tjörninni. Svo lagði ég af stað
einn góðan veður-
dag til þess nð
hcimsækja öndina
mina. — Pegar ég
kom upp á hæð
skamt frá tjörn-
inni, sá ég sjón,
sem mér varð
starsýnt á: Öndin
var að synda á
tjörninni og allir
ungarnir í kring-
um hana. Hún
var að æfa þá í sundlistinni og dýtði sér við
og við og eins gerðu ungarnir. líg horfði
lcngi hugfanginn á þessa sjón og fór svo
lieim glaður i skapi yflr því að hafa ekki
svil't þessi fuglabörn liflnu, þegar ég fann
þau fyrst inni lokuð i eggjunum sínum.
A. S