Æskan - 01.10.1912, Blaðsíða 2

74
Æ S K A N.
oc^ccccc\cccc\cccc\cccc\ccrxM\cccccc\cccccccc\cccc\cc\o
a n a av a n a,
Saga e/tir A. V ollm a r.
(Framli.)
IV.
Hréf frá Gústaf Tila lil foreldra
hans:
xHeljardal, 16. des. 1887.
Pabbi sagði að skilnaði, að ég mætti ekki
koma lieim, i'yr en ég væri búinn að sýna
það, að ég gæti unnið i'yrir mér með heið-
arlega móti, og það var rétt af honum. —
En þrátt fyrir það diríist ég þó að skrifa
ykkur, áður en ég kem heim aftur, og biðja
ykkur fyrirgefningar á allri þeirri hjarla-
sorg, sem ég hefi bakað ykkur.
Eg veit, að ég liefi syndgað móti Guði og
ykkur; en ég veit líka, að þið viljið fyrir-
gefa mér, eins og Guð hefir fyrirgefið mér.
Viljið þið nú heyra, hvernig komið er
fyrir mér?
Ég reikaði fram og aftur í heiminum svo
árum skifti og leitaði mér að lífsstöðu, en
ég gat hvergi fundið hana. Ef ég heíði nú
bara lært að gagni einhverja iðn, þá lieíði
ekki t'arið svona hraparlega fyrir mér.
Einu sinni var ég í öngum mínum, svo að
mér stóð á sama, hvort heldur ég lifði eða
biði bana. Eg var þá á ferð uppi í Alpa-
fjöllum og steyptist þar fram af háum kletti
ofan i grjóturð i gljúfri. Þá bar þar að fá-
tækan dreng, handalausan, sem haíði verið
nærstaddur, og bjargaði hann inér. Nú er
ég búinn að liggja á fjórða mánuð lieima
hjá honum, í rúminu hans.
Góður læknir hefir annast mig eins og
barnið sitt. Eg fótbrotnaði á báðum fótum,
og af því að báðir leggir brotnuðu algerlega
í hvorum fæli, þá verð ég víst aldrei heill
að fótum framar. En læknirinn vonar, að
ég geti staulast á liækjum, þó seinna verði.
Verið ókviðin út af mér, kæru foreldrar!
Eg er nú heilli og sælli en nokkru sinni
áður. Og það á ég að þakka honum, sem
bjargaði lífi mínu, Aðólf Vendelín vini mín-
um. Hann fæddist handavana, en með stál-
iðni hefir hann tamið sér að gera margt
með fætinum, einkum að skrifa og teikna.
Foreldrar lians voru bláfátæk, svo að liann
var þeim liin þyngsta byrði. Aðólf hefir nú
komið ár sinni svo fyrir borð, að hann hefir
stjórnað heimilinu og séð fyrir því síðan
faðir hans dó. Móðir hans fer að ráðum
hans og yngri börnin sex saman; liann elur
þau upp og þau virða hann öll. Hann er
sólin á heimilinu, sem öllum veitir vl og
birtu. Áður var hann fátækur, mentunar-
laus og liandavana drengur, og upp á aðra
kominn um alt, en nú hjálpar hann öllum.
Og hann hefir líka hjál]>að mér. tíg lá í
rúminu, en úr því gat ég séð, hvernig þessi
sonur og bróðir liíði og starfaði. Eg gat
þá ekki annað en farið að bera okkur sam-
an, lífið mitl og lífið hans. Hann var lá-
lækur og vanskapaður, og þó er hann hcill
og heiður heimilisins. Eg er heilskapaður,
og hefi notið allra lífsins gæða frá blautu
barnsbeini, en foreldrum mínum liefi ég
bakað sorgir og áhyggjur.
Og á þessum þungu þjáningarstundum
hefi ég ekki getað annað en spurt: »Hvernig
víkur þessu við?« En Aðólf hefir svarað
mér bæði munnlega og með framkomu sinni:
»Ég ber trúnaðartrausl til Guðs, eins og barn-
ið hans, og leitast við að gera vilja hans«.
Kæru foreldrar! Aðólf hefir alt sem hann
þarfnast. Eg hugsaði aldrei út í það, að
það væri skylda min að hlýða Guði, og þess
vegna lieíi ég heldur aldrei lærl að lilýða