Æskan - 24.12.1912, Blaðsíða 5

0

í é a s if ip í S
Jólnsngra linndn börnnm.
Kj'lir GiiÖrúnu Lávusdóiiur.
(Með myncl liöfundarins).
J okkur nú sögu,
afi«, sögðu þau
og Nonni, syst-
i á Gili, við hann
nn. »Okkur leið-
rökkrinu, ef þú
okkur ekki sögu,
jólasögu, af því
að nú fara jólin bráðum að komá«.
»Já, já, þið viljið þá fá sögu núna«,
sagði afi gamli. »Setjist þið þá hérna
hjá mér og verið þið róleg og góð«.
Börnin settust sitl hvoru megin við
hann á rúmið hans og hann hélt i
hendur þeirra beggja.
»Gaman er á jólunum«, hélt afi á-
fram, »og alt af hlakka börnin lil þeirra.
líg hlakka meira að segja til þeirra,
og er ég þó ekkert barn nú orðið«.
»Skelling er vist langt síðan þú varst
lítill, afi«, sagði Jón litli alvörugefinn.
»Ójá, nafni minn, það er æði langt
síðan. Samt man ég enn þá vel eftir
jólunum heima hjá lienni mömmu
minni, og alt af sakna ég hennar
mest um jólin«.
»Áttu enga mömmu, afi?« spurði
Ella lilla.
»Yeiztu það ekki?« sagðibróðirlienn-
ar. »Hann aíi á enga mömmu; lnin
er dáin fyrir löngu, hún mamma hans«.
»Ójú, Nonni minn, ég á mömmu;
hún lifir enn, hún mamma; fyrsl og
fremst lifir hún heima hjá Guði og'
frelsaranum og svo lifir hún ávalt í
huga mínum og hjarta. En ég skal
nú byrja á sögunni, annars endist
rökkrið okkur ekki.
Eg hefi vísl sagt ykkur það einhvern
tima, að ég var ofboð lítill og ungur,
þegar liann pabbi minn dó; ég man
ekkert eftir því, og þó voru systkinin
mín yngri en ég, hún Sotfía litla og
hann Skúli. Mamma mín vann því
ein fyrir okkur öllum og það var oft
erfilt fyrir hana, svo að slundum var
lítið til í búrinu hennar. Hún vann
mestmegnis að saumum og þvoltum.
Oft var hún þreytt, en hún lét okkur
ekki verða þess vör; hún var æfinlega
góð og ástúðleg við okkur, hvað rellin
sem við vorum. Hún innrætti okkur
snemma trú á Guð og frelsarann og