Æskan - 24.12.1912, Blaðsíða 11

1912
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
IX
©g J$©nsLuJ$©nan
Saga eflir »If.« Mgndirnar eflir Lonis Moe.
hansa
AÐ .var einu sinni kenslu-
kona, sem hélt skóla.
Heldur var hún undar-
leg, því henni þótti ekki
að eins vænt um iðnu
og þægu börnin, heldur
var henni líka vel við þau óþægari
og þau sem ekki voru svo sérlega
iðin. Annars hefði henni aldrei getað
þótt vænt um hann Tuma, en það
þólti henni nú samt.
ÞegarTumi varð
6 ára, ákváðu for-
eldrar hans að setja
hann i skóla, því
hann var farinn að
verða nokkuð mik-
ill fyrir sér heima.
Barnfóstran fylgdi
honum fyrsta dag-
inn að skóladyrun-
um; inn fyrir vildi hann ekki láta
fylgja sér, því að hann vissi vel, að
hinir drengirnir koniu barnfóstrulausir,
og mundu þeir þá hlæja að honum.
Fyrir utan skóladyrnar fanst Tuma
mikið til sin, þóltist bæði stór og knár,
en er inn var komið, fanst honum
hann verða svo undarlega lítill, að
hann hefði helzt kosið að snúa sér til
veggjar úti í einhverju horninu, til þess
að komast hjá forvitnis-augunum, sem
úr öllum áttum störðu á hann. Þegar
hann kom inn i bekkinn, var hann
látinn setjast hjá tveimur drengjum,
sem voru nokkru eldri en hann, og
tveimur litlum stúlkum. Önnur þeirra,
Gústa dóltir lyfsalans, var eins og hann
komin í fyrsta skifti í skólann þann
dag. Kenslukonan skrifaði upp fyrir
þau tölur á spjöldin þeirra og Tumi
sagði í hálfum hljóðum, að hann gæti
skrifað tölur upp að tíu.
»Það er hreint ágætt«, sagði kenslu-
konan; »enþað
er æfingin sem
gefur leiknina.
Nú skulum við
sjá.hvertykkar
5 getur skrifað
fallegasta tölu-
stafi«.
Tumi tók nú
með ákefð til
starfa. Hann
hallaði undir flatt og rak tungubrodd-
inn út í annað munnvikið, eins og
liann var vanur, er hann herti sig.
Hann hafði nú fljótt lokið^sinu af og
langaði til að hjálpa Gústu litlu, sem
alt al' skrifaði þrjá öfugt, en hann þorði
það ekki fyrir hinum drengjunum.
££ 8&%,§
Svo kom kenslukonan og leit á hjá
þeim. Hún hrósaði tölustöfunum hans
Tuma, en sagði að þeir gætu nú reynd-
ar staðið betur, þvi það væri líkast því,