Æskan - 01.10.1940, Blaðsíða 13

ÆSKAN
— Eg kann ekki að dansa, sagði telpan, en það
var undanhald og vonbrigði í rómnum.
— Kanntu ekki að dansa? Hvað gerir það til?
Þegar Jói í Seli spilar, fara allir af stað, karlar
og kerlingar, ungir og ganilir. Eg hefi verið
sjálfur á svona samkomu og séð það. Þarna
stökkva karlarnir af baki og grípa kerlingarnar
sínar og snarsnúa þeim í reiðfötunum, þangað lil
þær snarsvimar og vella skellihlæjandi af pall-
inum lit í grasið. Að eg nú ekki tali um unga
fólkið. Það dansar alla, alla nóttina, stundum i
tunglsljósi, stundum í myrkri. Kanntu ekki að
dansa, segirðu. Ilvað gerir það til? Eins og eg geti
ekki kennt þér að dansa á kvöldin og á sunnu-
dögum. Ilver þarf að vita af þvi? Á eg að lofa
þér að heyra nýjustu vísuna, sem sungin er á
dansleikjunum i Skeljavík. Hún er svona:
Þegar fuglinn flýgur
og felur sig við ský,
og máni gamli gægist
um glaða jörð á ný,
þá liða léttir tónar
um Ijósan tunglskins völl,
en dátt í húsi dunar
þar dansar æskan snjöll.
Tra—la—la—la—la—la.
Telpan hlustaði og horfði eitthvað langt í burtu.
Drési horfði á Iiana, en gat ekki séð með vissu,
livort hann hafði sigrað hug telpunar með orðum
sinum.
En þegar hann var búinn að liafa yfir vísuna,
sagði hún: — Syngdu hana. — Syngdu vísuua.
Drési ræskti sig svolítið. Nú dugði ekki annað
en að reyna að ná fullkomnum sigri yfir telp-
unni og Iirífa liana með hinu nýja danslagi. Hann
ræskti sig aftur. Svo söng hann af mikilli áreynslu
dimmum og hlylckjóttum rómi.
Þá hló telpan.
Drési varð allt í einu kindarlegur, en hlátur
telpunnar braust út með gusum, eins og liann
sprengdi af sér einhverja fjötra.
— Syngdu aftur, sagði hún..
Drési liorfði tlortryggur á hana og nú vottaði
hvergi fyrir hinum gamalkunna háðsglampa i
augum lians.
— Nei, sagði liann þurrt, — það er best, að þú
hlæir að öðrum.
Við þetta espaðist telpan.
— Ertu ;þá svona? sagði hún.
— Svona hvernig?
■— Þú vilt þá ekki syngja fyrir mig?
— Nei. —
— Og ekki kenna mér visuna?
— Þú kærir þig ekkert um það, sagði hann.
— Og ertu þá hættur við að bjóða mér i rétt-
irnar?
—• Þér þykir líklega ekki heldur varið i það,
svaraði liann stutlur í spuna.
En Lukka liugsaði málið frá nýju sjónarmiði.
IJún sat um stund og reytti strá með annarri
bendinni, en sagði ekki neitt. En í liuga sinum
ráðgerði hún skyndilega stórfenglega liugmynd i
sambandi við tilboð Drésa um að fara í réttirnar.
Hún ætlaði að fara, ef lmn fengi leyfi til þess.
Þetla var í aðra sveit að fara, þar hittir hún
margt, margt ókunnugt fólk, þangað keniur lík-
lega fólk frá Grenifirði, kannski fréttir liún þá
eitthvað af Jóni Guggusyni; ef til vill fer hún í
réttirnar og kemur aldrei aftur.
Og valan, sem liggur hulin i öðrum lófa hennar,
minnir liana allt í einu á alla spádómana. En
auðvitað geta spádómarnir ekki fengið uppfyll-
ingu, nema maður geri eitthvað til þess að þeir
rætist.
Lukka snéri sér liýrleg og dólítið kersknisleg að
Drésa og sagði snöggt og óvænl: — Svo að þú ætiar
þá ekki að standa við orð þín?
— Um hvað? segir liann.
—- Þú varst að bjóða mér í réttirnar í Vatna-
byggð, þú bauðst mér hest og reiðtygi, þú sagðist
hafa nóga peninga og vildir láta mig hafa allt
ókeypis i ferðinni. Ætlarðu þá ekki að standa við
orð þín? Ha?
Andrés þagði.
— Þú ert að gabba mig, sagði hann eftir lilla
þögn og renndi augunum fast á telpuna, en mætti
ákveðnum og glöðum augum hennar.
— Nei, sagði hún.
— Þorirðu þá að fara?
— Já, sagði hún.
—• Jæja, ágætt, eg svík ekki mín tilboð. En þú
verður að lofa mér einu, Lukka mín.
— Það er eftir því, hvað það er.
—• Þú mátt ekki segja neinum frá þessu fyrr
en í vikunni fyrir réttirnar.
— Já, eg lofa því.
— Viltu gefa mér hönd þína upp á það?
— Það er óliætt að treysta þvi, sem eg lofa með
munninum, svaraði telpan — eg gef ekki hönd
mína upp á svona hégóma.
— Þetta má heldur ekki vitnast, þá verður
kannski ekki neitt úr neinu.
Lukka stóð á fætur.
— Nú ætla eg heim, sagði hún. Hún stiklaði
113