Æskan - 15.12.1926, Blaðsíða 27

Æ S K A N
119
»Jú, herra yfirkennari«, mælli varð-
stjóri og kinkaði kolii og benti með
augunum út i hornið á bak við gler-
skápinn.
Sama daginn, sem þeir yfirkennari og
varðstjórinn voru að ráða ráðum sín-
um um þetta í skrifstofunni, voru fjórir
skólapiltar úr efsta bekk að byggja sér
kofa í brekkunni að baki Bæjarfjallsins.
Pað var ljómandi fagur sumardagur,
loftið þrungið af sólskini og alstaðar
kvað við af fuglakliði. Það var komið
fram að Jónsmessu. —
Piltarnir fleygðu af sér treyjunum og
unnu í sveita síns andlitis. —
Þeir pældu og grófu, blóðu veggi,
negldu og hömruðu.
»Pað gengur greiðara á morgun«,
tautaði Nikki fyrir munni sér og hafði
einn naglann milli tanna sér. »Já, það
gengur greiðara, hæ, hæ!« Og liann hló
og svo hlógu þeir allir.
»Tökum bara fastan á, verum iðnir
við kolann«, sagði Marteinn og studdist
augnablik fram á pálskaftið.
»Það gengur verst með »Kryddsildina«
núna eins og fyrri daginn«, sagði Ólaf-
ur, »það var hann, sem kom upp um
okkur í fyrra, þegar við lokuðum skóla-
hliðinu fyrir honum »Sókrates«, eins og
þið munið«.
»Kryddsíldin« var sá strákurinn kall-
aður, sem var minstur og mjóstur þeirra
allra, enda var lengi ráðgast um, hvort
þeir ættu að hafa hann með eða ekki.
Hann sat á steini i brekkunni fyrir
ofan kofann og skotraði augunnm nið-
ur til Ólafs, en ekki mælti hann orð
frá vörum.
»Og jæja«, sagði Marteinn, »en hann
veit vel hverju hann hefir lofað. Og
komi hann upp um okkur núna, þá
veröa glaðar ábristir annað kvöld niðri
i henni Lyppu«.
»Pá er ég nú hræddur um bakhlutann
á þér, Pétur«, sagði Ólafur hálfhlæjandi.
»Kryddsildin« brosti þá vandræðalega
og dálitlir drættir komu í munnvikin.
Hann strauk á sér skjannann með skitn-
um skyrtuermunum og tók aftur til verka.
Og nú leið langur tími svo að enginn
mælti orð frá vörum, því að enginn leit
upp frá því, sem hann var að gera.
Pilturinn pældi og gróf, fleygaði og
hamraði.
Sólin skein svo heitt og það glampaöi
á pálana og rekurnar.
Loks hiópaði Vikki:
»Nú er kominn miðdegisverðartími,
góðir hálsar!«
»Bravó!« hrópuðu þá allir sem ein-
um munni.
Nú tók hver sinn malpoka, það small
í brúsunum og upp voru teknar þykk-
ar sneiðar af smurðu brauði og alt hvarf
ofan .í drengina á svipstundu, því að
svangir voru þeir orðnir.
»Kryddsíldin« hefir með sér egg«,
hrópaði Ólafur.
»Já, »Kryddsíld« og egg, það á ágæt-
lega saman«, sagði þá einhver hlæjandi.
»Mundu eftir morgundeginum, Pélur!«
»Yfirkennarinn kemst auðvitað á snoð-
ir urn, að við höfum verið hér uppi í
fjallinu«, sagði Vikki. »Við liittum þær
Sigríði og Önnu Hinriksen i morgun.
Þær eru í fimta bekk. Bara þær geti
nú þagað«.
»Eigum við að skrópa á morgun?«
spurði Ólafur og saup sér drjúgan teyg
úr brúsanum og leit á lagsbræður sina.
»Skrópa!« Pað hafði þeim ekki hugs-
ast áður. Pað var vlst ekki svo vitlaust.
»Kryddsíldin« þagði eins og steinn.
Hann vissi það með sjálfum sér, að orð
hans yrðu hvort sem var að engu höfð,
og að hann varð að sitja og standa,
eins og hinir vildu.
En vel leizt honum á með sjálfum
sér að koma ekki í skólann, því að
koma inn f skrifstofuna, var sama sem
að eiga flengingu vísa, — en hann hafði
nú annars aldrei flengdur verið til þessa.