Æskan - 15.12.1926, Blaðsíða 29

Æ S K A N
121
kom »Hjartarfótur« aftan að honum og
þreif í herðarnar á honum.
Þá var lokið leik og blásið lil heim-
farar. »Hjartsláltur« var handtekinn og
bundið fyrir augu honum og sterkur
vörður hafður um hann, og haldið með
hann heim í skólann. f*ar var honum
stefnt fyrir herTétt og dæmdur í 20 mín-
útna gæzluvarðhald. Hann var bundinn
við grenistofn.
Rauðskinnar komu í skólann dag-
inn eftir í búnaði Norðurálfumanna,
með slitnar vaxdúkstöskur undir hend-
inni. Ekki var neinn sérlegur hetjubrag-
ur á þeim þá.
Heill hópur af stúlkum og drengjum
stóð neðst niðri við skólagarðinn og
voru að glápa á skemdirnar á girðing-
unni.
Kennarar og kenslukonur bættust í
hópinn.
»Og það er ekkert nema nýtt vind-
auga á gömlu plankagirðingunni«, svar-
aði Straumfjörð kennari og benli með
stafnum.
»Aldrei hefi ég nú séð annað eins«, —
sagði ungfrú Vilhjálmsson og sló hönd-
um saman af ofboði.
»Nei, æskulýðurinn nú á tímuml«
»Hjartslátturinn« hann Pétur var líka
kominn, en illa hafði hann sofið um
nóttina, hann var kvíðinn fyrir refsing-
unni, það hafði verið að hnippa í hann
milli dúranna. Hinir þrír töldu það vera
hyggilegast að koma í skólann, annars
gæti hæglega svo farið að giunur félli á þá.
En þegar hann sá allan samsöfnuð-
inn á skólavellinum og heyrði öll fyndnu
gamanyrðin, sem þar féllu um þá Bessa
brumskegg og ungfrú Pálínu (þ. e.
spanskreyrinn), þá iðraði hann þess, að
hann hafði komið.
Til þess að vekja enga eftirtekt á sér,
gekk hann óðara inn í hópinn. Hann
huipti ögn varlega í síðuna á Nikka og
leit til Ólafs og Ólafur til hans.
Nú kom yfirkennarinn út úr skrif-
stofunni. Hann stikaði nú til kennara-
hópsins úli á skólavellinum.
Þeir gengu nú allir að girðingunni
og bentu á gloppuna á henni. Þeir voru
svo sem auðsjáanlega að tala um þjófn-
aðinn.
Loks var hringt skólabjöllunni. Þá
fanst nú sumum sem af sér væri létt
þungum steini.
Straumfjörð kennari steig upp í kenn-
arastólinn. Hann var feikna alvarlegur,
en að öðru leyti lét hann sem ekkert
hefði í skorist.
Það voru biblíusögur, sem þeir áttu
að hafa í fyrstu kenslustundinni.
Hví spurði hann ekki þegar í stað
um þjófnaðinn? hugsaði Pétur með sér.
Hann sat hjá ofninum fátæklegur og
skömmustulegur.
Ónei, það var víst yfirkennarinn, sem
átti að grafa alt upp.
Og það stóð líka heima. í næstu
kenslustund kom hann sjálfur inn.
Hann var feikna alvarlegur á svipinn
og aliir vissu, að hér var um alvarlegt
mál að ræða. Og nú þótti bonum við
liggja, að alt kæmist upp.
Hann skipaði með þrumandi röddu:
»Réttið allir upp hendur, sem fóruð út
úr bænum í gær!«
»Nú jæja«. Hann lyfti upp gullspanga-
gleraugunum og leit niður eftir bekkn-
um. »Hér um bil helmingurinn. Jæja þá«.
— Þeir komusl hægast út af því, sem
verið höfðu á sjó úti, en þegar að þeim
kom, sem verið höfðu til fjalla, þá varð
rannsóknin heldur nærgöngulli. —
Hjarta Péturs fór að titra, þegar röð-
in korn að honum.
Hann hafði líka farið út úr borginni,
það er að segja: hann hafði farið út að
Svartadíki með móður sinni fyrri hluta
dagsins. Hann þuklaði á blekbyttunni
titrandi hendi. En planka, plá-anka
frá skó-ólanum hafði hann ekki séð.
Nei.