Æskan - 01.01.1927, Blaðsíða 4
r*
ÆSIÍAN
œANN liélt á handtöskunni sinni í
annari hendinni og litlum blóm-
vendi í hinni, þegar hann steig
inn i járnbrautarvagninn, senr átti aÖ
í'Iytja hann að heiman, frá mömmu og
hernskuárunum, út í lífið.
Hann heit á jaxlinn, því mamma mátti
ekki sjá, hve hann tók nœrri sér að skilja
við hana. Siðasta kveldstundin heima,
þegar mamma sat við rekkju lians, eins
og hún var vön, og hélt í hendur hans,
talaði trúnaðarorð til hans og bað svo
„faðir vor“ með honum að lokum, hafði
sannað honum það til fullnustu, að mað-
ur.má ekki láta sorgina yfirhuga sig.
Þeim fanst ómögulegt að skilja, og sú
stund svo dimm og þungbær, að þau gátu
ekki skilið, hvernig þau gætu afborið
hana. En nú skein sólin í heiði og þau
höfðu einselt sér að vera sterk og hug-
prúð.
„Þegar ég liefi unnið mig áfram og er
orðinn að manni, þá tek ég þig til mín,
mamma! Mundu það, mamma, elsku
mamma mín!“ sagði hann um Ieið og
járnhrautarlestin fór af stað og þau tók-
ust í hendur í siðasta skiftið.
Svo flaug lestin áfram yfir Karlberg
og áfram í norðurátt. Fyrst um sinn sá
liann engan í vagnklefanum, því hann
stóð við gluggann og horfði út á meðan
hann eygði nokkurn hluta af hænum,
sem heimili mönunu hans var í. Þarna
stóð gagnfræðaskólinn, þarna skemti-
garðurinn og þarna íþróttavöllurinn. Þá
leið höfðu þau mörgum sinnum gengið
til kirkjunnar, hún mamma hans og
hann. Og hann mundi eftir mörgu, sem
þau höfðu talað um á leiðinni.
„Stattu ekki svona fyrir útsjóninni,
drengur“, kallaði einhver höstum rómi
fyrir aftan hann, og hann fann, að ein-
hver þreif í öxlina á honum.
Hanri var bezti drengur, hann Bengt,
en þó var meðal annars einn galli í fari
hans, sem mamma hans hafði oft bent
honum á, og það var meðfætt dramb yf-
ir því að „aðalsblóð“ rynni í æðuin hans.
Hvorki fátækt móður hans né háðsorð
félaganna yfir „konga-svipnum“ gat
upprætt þá tilfinningu.
Þegar ókunnur maður ávarpaði hann
þannig, þá fann hann blóðið í sér hitna
og hann var reiðubúinn að svara ónot-
um, en svo mintist hann mömmu sinnar
og þagði, þó honum væri það enginn
liægðarleikur. Hann var sannarlega ekk-
ert harn lengur! Hann var orðinn
sextán ára.
Hann settist niður í eitt hornið á klef-
anum og hélt á blóinvendi móður sinnar
í hendinni.
„Hefir unnustan gefið þér blómin, eða
hvað?“ spurði sama hvassa röddin.
Bengt leit upp og ætlaði að svara ein-
hverjum ónotuin. Honum fanst að þessi
bóndadurgur gæti látið það ógert að
gera gys að sér. En hann sigraði reiði
sina og svaraði:
„Nei, hún mamma mín gaf mér þau“.
Hann átti erfitt um mál, en leit fast í
skýr og gáfuleg augu mannsins.
„Slíkt og þvílíkt grænkál væri nú
hyggilegra að skilja eftir heirna, þegar
maður fer i ferðalag svona einn síns
Iiðs“, sagði maðurinn.
Bengt þagði og hugsaði til mömmu
sinnar. „Það er að segja, ef maður er
'1
V
•J