Æskan - 01.02.1927, Qupperneq 2

10 , . ÆS.KAN

|| ^exxnlexl^xnn í ^xhárlfi Saga eftir Hilding Östlund. ú

önuNDUn Ábom var kennara
sínum miltið hrygðarefni.
Hvernig sem með hann var
farið, virtist alveg ómögulegt
að hnoða nokkurri námsgrein inn í höf-
uðið á honum. Það var nú ekki heldur
tiltakanlega margbrotið náni, sem um
var að ræða; að. eins það sem kent var
i Viðárskóla. En það var ekki svo vel,
að Jörundur gæti komið því inn í liöf-
uðið á sér. Ef Vendel gamli, sem var
svo einstaklega viðfeldinn kennari,
spurði hvenær Gústaf Adolf hefði andast,
þá svaraði Jörundur undir eins: „1718“,
og ef h^nn var spurður um dánardag
Karís tólfta, þá svaraði hann samstund-
is: „6. nóvember". En þó var hann enn
þá ver að sér í landafræðinni. En allra
verst gekk þó í reiltningnum. Hann
kiinni ekki einu sinni litlu margföldun-
artöfluná. Altaf sagði hann, að 7 sinnum
9 væri 48, því var ekki úr að aka hjá
honuin, vesalings drengnum.
Að lokum varð kennarinn uppgefinn
á honum og sagði, að hann væri heimsk-
ingi og eftir það var hann alt af nefnd-
ur heimski Jörundur. Hann var aumk-
unarverður, aumingja drengurinn, og
það fanst Vendel kennara líka, því Jör-
undur var allra bezti og liðlegasti piltur
að öðru leyti og gerði sér alt far um að
komast í skilning um hlutina.
Jörundur hafði reynt að fylgjast með
til þessa og vegna þess hvað hann hegð-
aði sér vel í skólanum, hafði hann enn
þá komist hjá að sitja eftir í bekkjun-
um. En á síðustu tímum hafði það nú
bæzt ofan á alt annað, að hann virtist
vera syfjaður í kenslustundunura. Ef
kennarinn spurði hann, hvort hann væri
veikur, þá svaraði hann æfinlega, að
hann væri lieilbrigður. Jörundur var þvi
og varð kennara sinum hreinasta ráð-
gáta. Drengurinn var nú samt enginn
heimskingi í raun og veru, það þóttist
kennarinn nokkurnveginn viss um. Hann
svaraði alt af skýrt og skorinort og þrátt
fyrir alt hafði liann greindarleg augu.
En samt sem áður var eitlhvað áfátt
með hann, og kennarinn einsetti sér að
ráðgast um það við móður hans, ef ske
kynni að unt væri að fá einhverja skýr-
ingu á því.
Seint um haustið bar svo við eitt kveld,
að gömul kona úr sókninni, sem hét
Stína og var kölluð gamla mamma, kom
nærri þvi hlaupandi til Vendels kennara.
Hún var komin yfir áttrætt og var nú
svo lirædd, að hún gat varla komið upp
nokkru orði.
„Ó, herra kennari“, slundi hún upp
og hné niður á stól. — „Ó!“
„Hvað gengur á, gamla mamma?“
spurði kennarinn.
„Ó, það er svo ískyggilegt!“ svaraði
hún og réri fram og aftur á stólnum.
„Segðu þá frá, hvað um er að vera,
gamla mín!“ sagði kennarinn.
„Það er svo ægilegt, svo. óttalegt, að
þó þér byðuð mér alt gull og gæði ver-
aldarinnar, þá færi ég ekki ein heirn í
kveld“.
„Hefir þú þá mætt ræningjum á leið
þinni, eða hvað?“
Stína baðaði út höndunum og svaraði:
„Það er nú enn þá mikið verra“.
„Flökkumannahóp kannske?"
„Ó, það held ég að væri nii ekki mik-