Æskan - 01.02.1927, Blaðsíða 3

Æ S Iv A N
11
iö. Ég er ekki sérlega smeyk við þá. Nei,
það er annað miklu verra“.
„Þá get ég ekki skilið hvað er á seiði“.
Þá hallaði gamla konan sér að hon-
um og hvíslaði:
„Það er reimt í kirkjunni“.
Vendel kennari gat ekki að sér gert að
híæja, en við það reiddist Stína gamla.
„Jæja, hann þarf nú ekki að imynda
sér að ég sé rugluð eða því um líkt. Nei,
ég var svo vel vakandi og með fullu ráði
eins og núna og sá það með eigin aug-
um, og var meira að segja með gleraug-
un, að það var Ijós í kirkjunni og ég
heyrði orgelhljóminn svo yndislegan
cins og á jóladagsmorguninn!“
„Nei, Stína mín!“ sagði kennarinn og
reyndi að sannfæra hana um, að lienni
hefði hlotið bæði að missýnast og mis-
heyrast, en það var alveg ómögulegt. Að
lokum varð Stína gainla svo gröm í geði,
að hún raulc á dyr og gleymdi alveg heit-
ingum sínum um að fara ekki ein heim
hvað sem í boði væri.
Þegar Vendel kennari var orðinn einn,
þá settist hann niður og fór að. brjóta
heilann um þetta, sem Stína gamla hafði
verið að segja. Hann komst samt ekki að
neinni niðurstöðu, því hann taldi víst að
gamla konan hefði verið frávita af
hræðslu og æsingi. Honum gat ekki hug-
kvæmst, að neinn ætti erindi í kirkjuna
á þessum tíma. Kirkjan stóð afskekt frá
öllum bæjum, langt frá prestsetrinu, og
kirkjuþjónninn bjó rétt hjá því og
Vendel sjálfur bjó í skólahúsinu, sem
einnig var langt frá kirkjunni. Væri
nokkur í kirkjunni, þá hlutu það ann-
aðhvort að vera flakkarar eða þjófar, og
það gæti verið hættulegt vegna silfur-
muna ldrkjunnar. En hann gat ekki
skilið, hvers vegna slíkir kumpánar væru
að kveikja ljós og spila á orgelið.
Alt í einu rauk hann upp. „Það dug-
ar ekki fyrir mig að sitja svona! Það
getur eitthvað verið á seiði í kirkjunni“.
Hann þreif yfirliöfn sína og höfuðfat;
einnig tók hann með sér sterkan göngu-
staf, sem hann átti; — hann gat, ef til
vildi, komið að liði.
Að stundu liðinni var hann kominn
svo langt áleiðis, að hann sá kirkjuna
og þar var svarta myrkur.
Hann hélt samt áfram alla leið, því
honum þótti það vissara. Hann lauk upp
skrúðhúsdyrunum og gekk þar inn og
eftir kirkjunni alla leið upp að orgelinu.
Þar kveikti hann ljós og leit eftir því,
hvernig nótnabækurnar lágu.
Ein nótnabókin var horfin!
Hvað átti nú þetta að þýða?
Vendel kennari var orgelleikari við
kirkjuna og vissi því upp á hár, hvaða
bók það var sem vantaði. Það var safn
af forspilum og úrvals lögum eftir ýmsa
fræga tónsnillinga. Hann hafði sjálfur
gefið kirkjunni það, því hún var freinur
fátælc af nótnabókum.
Og nú var það horfið!
Það sýndi sig nú, að Stína gamla hafði
bæði séð og heyi’t rétt. Það voru engir
hugarórar úr æstum lieila gömlu
mönnnu. Það hafði verið spilað i kirkj-
unni.
Þetta var hrein ráðgáta. Hvaða undra-
vera gat hafa brotist inn í kirkjuna, spil-
að á orgelið, tekið eina nótnabók og far-
ið svo út og ekki hreyft við neinu öðru?
Hver veit nema hreyft hafi verið við ein-
hverju öðru?
Kennarinn flýtli sér niður í kirkjuna
aftur og inn í skrúðhúsið og bjóst við
illu einu. Hann opnaði skápinn, sem
geymdi silfurmuni kirkjunnar, en þar
var alt með kyrrum kjörum. Þetta var
þó hlálegt! Hann lokaði kirkjunni og
hélt heimleiðis. Á leiðinni datt honum
í hug ,að ekki væri óhugsandi að dóttir
kirkjuþjónsins hefði spilað á orgelið,
því hún var söngvin og var eimnitt að
læra að leika á orgel, en svo mundi
hann eftir því, að hún átti hljóðfæri sjálf
og notaði það, svo þetta var jafndular-
fult eftir sem áður.