Æskan - 01.02.1927, Blaðsíða 4

12
Æ S Iv A N
Daginn eftir þennan viðburö kom
„heimski" Jörundur í skólann jafnsyfj-
aður og vant A’ar. Mamma hans kom
ineð honum þenna dag, og henni var ó-
skiljanlegt, hvernig hann gæti verið
svona syfjaður, því hanil færi alt af jafn-
snemma að sofa og aðrir á kveldin og
vaknaði eins og aðrir á morgnana.
Nokkru seinna um daginn hitti Vendel
kirkjuþjóninn og spurði hann, hvort
Brita dóttir hans hefði nokkuð spilað á
kirkjuorgelið kvöldið áður.
„Spilað á kirkjuorgelið?" sagði liann,
forviða og ýtti gleraugum sínum upp á
cnnið. „Nei, ég held nú síður, Brita litla
var lasinn í gærkveldi og fór sneinma að
hátta“.
„Ég spurði nú bara svona“, sagði
kennarinn, „því hún Stína, gamla
marnnia, fullyrti, að hún hefði heyrt
orgelhljóina frá kirkjunni í gærkveldi".
Kirkjuþjónninn hló. „Já, hún Stína
gamla sér nú alt af ofsjónir, hvar sem
hún fer.
Seinni part dagsins sat kennarinn og
leiðrétti stíla og það var orðið framorð-
ið þegar hann var búinn að því. Það var
mesta illviðri úti, stormur og stórrign-
ing. Honum fanst, því ekki árennilegt að
leggja út í njósnarför í þetta sinn og bjó
sig í þess stað til þess að taka á sig
náðir.
Þá var alt í einu barið hart að dyr-
um. Hann opnaði dyrnar og Kristófer
gamli frá elliheimilinu gekk inn.
„Ó, afsakið mig, góði maður“, sagði
Kristófer gamli, „en ég var sjónarvottur
að slíku undri núna, er ég gekk fram hjá
kirkjunni, að ég mátti til ineð að segja
yður frá því“.
„Svo-o? Var Ijós þar?“ spurði kenn-
arinn.
„Já-á“.
„Var verið að spila á orge!ið?“
„Já-á. — En hvernig stendur á að þér
vitið þetta? Voruð þér þar sjálfur?“
„Nei, nei, en vertu rólegur, karl minn“.
„Er þetta þá ekki reimleiki, efa
hvað?“
Kennarinn hló. „Nei, ég held nú síður.
Vofur eru engar til“.
„Hum, ja, ég er nii á dálítið anii'i i
skoðun í því efni“, sagði gainli maður-
inn, „og eitthvað er þetla undarlegt“.
„Heldurðu að það sé spilað þar enn-
þá?“
„Já, — ég veit þó reyndar ekki“.
„Komdu með mér og svo skulum við
aðgæta hvað á seiði er“.
Gamli maðurinn varð ótlasleginn við
þessi orð: „He, — he — nei, ég má til
með að flýta mér heim, held ég, ég v.erð
annars lokaður úti“.
„Þú skall fá að sofa lijá inér í nótt ef
svo fer“.
„Þakka yður fyrir, þökk — en------“.
Og Kristófer gamli hypjaði sig á burtu
hið bráðasta, bráðara en honum var trú-
andi til jafngömlum manni.
Litlu seinna vat' kennarinn kominn í
regnklæði og lagði af stað eftir dalnum
með staf i hendi áleiðis til kirkjunnar.
Þegar hann átti svo sem tvö hundruð
metra ófarna til kirkjunnar, sá hann
Ijós þar inni og var það slökt í sömu
andránni. Hann hljóp við fót. Nú skildi
þessi gáta ráðast, hvað sem tautaði. Þeg-
ar hann kom að næsta horni kirkjugarðs-
ins, þá sá hann einhvern hoppa yfir
garðinn hinu megin.
„Stattu kyr!“ hrópaði hann.
Maðurinn nam staðar eitt augnablik,
en tók svo tii fótanna eins og um lífið
væri að tefla og hvarf inn í skóginn.
Vendel lcennari geklc inn um skrúð-
húsdyrnar og upp að orgelinu og ltveikli
Ijós. Þá sá hann að nótnabókin horfna
var aftur komin á sinn slað.
Kennarinn hélt svo heim aftur í rign-
ingunni og einsetti sér að hafa hendur i
hári kirkjugestsins daginn eftir.
Leið svo til næsta dags.
Þann dag var Jörundur ver á sig lcom-
inn en nokkru sinni áður. Það var eins