Æskan - 01.02.1927, Blaðsíða 6

14
Æ S K A N
og hver skynsemisglóra væri honum liorf-
in og hann dauðsyfjaði eins og vant var.
Kennarinn skeytti ekkert um hann, en
lofaði lionum að móka óáreittum.
Klukkan um tíu um kvöldið lagði
Vehdel af stað til kirkjunnar enn á ný.
Það var dimt úti, dimt og eyðilegt. Þeg-
ar hann kom til kirkjunnar, reyndi hann
að líta í kringum sig í myrkrinu eftir
fönguih. Alt í einu grilti hann í einhverja
Jitla veru, sem Jæddist meðfram kirlíju-
garðinum. Kennarinn læddist eftir henni
og sá að það var lítill drengur. Drengur-
inn reisti stiga upp að ’einum kirkju-
glugganum, opnaði hann og smaug inn
um hann. Rétt á cftir var kveilct ljós í
kirkjunni. Kennarinn gekk inn urn
skrúðhússdyrnar og gekk svo hljóðlaust
inn í kirkjuna.
Þegar hann kom þangað, nam hann
staðar forviða. Sorgargöngulag eftir
frægt tónsleáld liljómaði frá orgelinu. Að
vísu var það ekki spilað taktrétt eða ó-
aðfinnanlega, en það var þó spilað ekki
einungis einraddað, heldur með öllum
röddum og mátti vel greina hvaða lag
það var.
„Þvílíkur drengur!“ sagði kennarinn
með aðdáun.
Orgelleikarinn hélt áfrani að spila.
Slundum fór hann út af laginu, en hann
hyrjaði altaf aftur, þangað til honum
tókst að ná því.
Meðan hann var að spila, læddist
Vendel eftir kirkjunni og upp stigann að
orgelinu. Þegar hann opnaði dyrnar,
marrpði dálítið i hurðinni. Spilarinn
hætti og létt fótatak heyrðist uppi á pall-
inum. Kennarinn stóð grafkyr og hélt
niðri í sér andanum. Drengurinn skim-
aði í allar áttir, en þegar hann varð einsk-
is var, þá settist hann við orgelið aftur,
og meðan hann hikandi og óreglulega
spilaði sorgargöngulag Beelhovens lædd-
ist kennarinn alveg upp að orgelinu.
Þar sat Jörundur Áhom.
Þegar hann sá kennarann, þaut liann
upp og ætlaði að flýja.
„Vertu kyr, drengur!“ sagði kcnnar-
inn.
Og Jörundur var kyr og beið rólegur
átekta, en bjóst við öllu
illu. Kennarinn hélt á-
minningarræðu yfir hon-
um um, hve það væri ó-
viðeigandi að stelast
þannig að heiman á
hverju kveldi og sitja
svo syfjaður í skólan-
um á daginn c g geta
ekkert lært.
Drengurinn há.'rét og
sagði aftur og aftur:
„Verið ekki reiður við mig — það
er svo gaman að spila, — ég get ekki
hugsað um annað en þessi fallegu lög“.
Hann skýrði líka frá því, að hann væri
vanur að leggjast til svefns undir eins og
hitt fólkið, en þegar allir væru sofnaðir,
læddist hann á fætur, klæddi sig og færi
til kirkjunnar. Þetta hafði hann gert
langa lengi. Nóturnar hafði hann lært af
afa sínum, sem kunni eitthvað að spila.
„Spilaðu nú sorgargöngulagið að tarna
yfir einu sinni enn“, sagði kennarinn.
Þetta kom drengnum á óvart, því hann
hafði húist við refsingu. Hann settist
glaður við orgelið og spilaði lagið frá
upphafi til enda.
„Farðu nú heim að sofa“, sagði kenn-
arinn og klappaði á kollinn á honum.
„Við tölum betur saman á morgun“.