Æskan - 01.06.1927, Blaðsíða 1
********************
* *
J Hjarðsveinninn. $
* Þýzk saga. *
********************
Og það fór alt vel. Kristján steig upp
i ræðustólinn reikull á fótum og lang-
aði mest til að snúa aftur. Angistar-
svitinn draup af enni hans, þegar
hljóðfærið þagnaði, og hinn hlustandi
áheyrendaskari leit upp til lians. Hon-
um var mjög stirt um mál og hann
talaði lágt í fyrstu, en eftir því sem
leið á rÆðuna, óx honum hugur og
rómurinn varð. snjallari og skýrari,
svo að orð hans hljómuðu með lífi og
krafti aiidans og' náðu að hafa djúp
áhrif á tilheyrendurna.
Ræða hans var ekki eingöngu vel
hugsuð og vel samin frá sjónarmiði
skynseminnar, heldur var hún einnig
gegnsýrð af lífsreynslu og innilegum
kærleika, sem kom frá hjartanu og
fann því leiðina til hjartnanna og
vakti samvizkuna. Þess vegna var eins
og heyra mætti djúpt andvarp frá söfn-
uðinum, er Kristján lauk máli sínu.
Kandidatinn heyrði ekki hinn glaða
og fjöruga sálmasöng, sem fylti kirkj-
una eftir prédikunina og hann veitti
þvi ekki einu sinni eftirtekt, er hann
þagnaði. Hann lá á knjánum inni í
skrúðhúsinu og g'rét. Meðhjálparinn
varð því að minna hann á að lýsa
blessun Drottins frá altarinu.
Þetta var nú í fyrsta en ekki síð-
asta sinni, er Krislján prédikaði,
Sóknarpresturinn átti lengi í þessari
hálsveiki. Hann fór lil l>aðstaðar sér
til heilsubótar, en það liafði engin gagn-
leg áhrif. Kristjáni óx kjarlcur og kraft*
ur í hvert sinn, er hann sá söfnuðinn
fylla kirkjuna.
Að lokum fór það svo, að vinur hans,
presturinn, varð að láta af prestskap
fyrir fult og alt og leita sér annarar
atvinnu, sem ekki reyndi svo mikið
á raddfærin.
En söfnuðurinn hað einhuga um
að fá Kristján Langeberg fyrir prest.
Hann hafði sjálfur margt við það að
athuga og var mjög tregur til þess,
en lét þó að lokum til leiðast. Hjarð-
sveinninn varð svo hirðir Drottins
hjarðar eins og til stóð, móður sinni
göxnlu til óumræðilegrar gleði.
„Nú veiztu það víst, Kristján, að án
bænar blessast ekki þetta starf“,
mælti hún.
„Já, móðir mín“, svaraði Kristján
glaður. „Það veit ég vel nú orðið, og
ef ég hefði eklti lært að hiðja í skóla
þjáninganna, þá lxefði ég lieldur aldrei
lært að prédika, „því Guð stendur gegu