Æskan - 01.06.1927, Blaðsíða 2
42
ÆSK AN
dramblátum, en veitir auðmjúkum
náð“.
„Ég get ekki neitað þvi, Kristján,
að ég er dálítið hikandi“, sagði greif-
inn, þegar Kristján þakkaði honum
fyrir það traust, er sér væri sýnt með
því að veita sér embættið. „Ég verð
að segja eins og er, að mér finst guð-
rækni þín vera orðin óþarflega yfirdrif-
in þetta síðasta ár og ég óttast að okkur
semji ekki sem bezt, þegar þú ert orð-
inn prestur hér. En ég vona að þú
látir skynsemina hafa yfirráðin og
minnist þess, að kröfurnar eru nú ekki
eins strangar í veruleikanum eins og
prédikunum prestanna“.
„Ég mun æfinlega kappkosta að
prédika Guðs orð og lifa eftir þvi“,
svaraði Kristján. „Ég mun kappkosta
að víkja aldrei um hársbreidd frá því,
því það er bezt, bæði fyrir mig og
yður, herra greifi".
En þeim kom ekki vel saman, greif-
ftnum og prestinum. Greifinn gat ekki
fyrirgefið unga prestinum, að hann
sýndi mönnunum veg frelsisins, skýrt
og skorinort, og gerði alvarlegan og
skýran greinarmun á ríki Drottins og
ríki þessa heims. Einu sinni lá nærri
að hinn aldraði fósturfaðir hans hrinti
honum út úr húsi sínu, og eftir það
steig greifinn aldrei fæti sinum í Guðs-
hús. Kristján gat þá ekki haft áhrif
á hann til afturhvarfs með prédikun-
um sínum, en hann treysi Drotni og
ákallaði hann nótt og dag og bað hann
um afturhvarf hins aldurhnigna
manns. Þegar hann gat ekki talað um
Guð við greifann, þá talaði hann þess
meira við Guð um fóstra sinn, en lang-
ur tími leið svo að alt virtist árang-
urslaust.
Greifanum fanst tíminn lengi að
líða eftir missi lconu sinnar og eftir
að synir hans fóru til háskólans. Leit-
aði hann sér þá afþreyingar við spil og
veiðiferðir. Hann umgekst nágranna
sina, eigendur hallanna þar í grendinni,
mikið og var því sjaldan heima.
Eitt laugardagskvöld sat ungi prest-
urinn í lestrarstofu sinni og bjó sig
undir prédikunina daginn eftir. Fanst
honum þá eins og Guð hvísla í hjarta
sér orðunum: „innan skamms", og
snerust þá hugsanir hans í auðmjúka
og glaða þakkarbæn. Ó, að sú stund
mætti koma „innan skamms“, að ást-
lcær fósturfaðir hans sneri sér til Guðs.
Þá var alt í einu barið á garðs-
hliðið, ákaft og lengi, og Kristján opn-
aði gluggann og spurði, hvert erindið
væri. Hann heyrði hest hneggja og
mannsrödd, sem hann kannaðist vel
við, mælti:
„Hleyptu mér fljótt inn; ég má til
með að tala við þig“.
Rétt á eftir stóð Falkenberg greifi
í lestrarstofu prestsins.
„Hjálpaðu mér nú!“ mælti hann ná-
fölur og varir hans titruðu. „Reiði
Guðs er yfir mér!“
Hann fleygði samanbögluðu bréfi á
borðið og presturinn tók það og las:
„Ástkæri og dýrmæti faðir ininn!
Þegar þú færð þetta bréf, þá er son-
ur þinn eklci lengur í tölu lifenda. Ég
hefi svívirt nafn vort og glatað sæmd
minni. Til þess að bjarga mér úr
skuldum, hefi ég gefið. út falska víxla
og nú er það komið upp um mig.
Líf i vansæmd er verra en dauðinn.
Ó, faðir minn, hvers vegna druknaði
ég ekki, þegar ég var barn? Hvers
vegna bjargaði Kristján mér þá? Hvar
er hinn miskunnsami Guð, sem gerir
alt vel? í þessu hefir honum hlotið að
skeika og mér er rórra við að vita
það. En ég verð að játa það fyrir þér,
faðir, að mér óar við eilífðinni. En
ég hefi svo oft heyrt þig segja, að
allur þessi ótti við eilifa glötun væri
öfgar einar og ofstæki veiklaðrar í-
myndunar. Miskunnsamur Guð mun á-
reiðanlega ekki fyrirdæma neinn. Ég