Æskan - 01.06.1927, Blaðsíða 3

Æ S K A N
43
þalcka þér fyrir þessi orð, kæri faðir;
þau eru huggun mín á þessari stund
og þau hjálpa mér yfir hið erfiðasta.
Ó, fyrirgefðu, fyrirgefðu mér, vesalings
harninu þínu. Refsing mín er þung.
Leyf mér að hvíla við hliðina á ást-
kærri móður minni sálugu og gleymdu
að þxi hafir nokkurntima átt slíkan
son sem mig.
Ég kyssi þig ótal sinnum.
Líði þér vel!
Þinn Theodór".
Bréfið var tárvott. Ungi presturinn
stóð stundarkorn orðlaus og hugsandi
frammi fyrir greifanum, sem starði
á hann eftirvæntingaraugum.
„Ljáið mér hest yðar, herra greifi“,
sagði hann svo fullkomlega rólegur.
„Guði sé lof að ég kann að sitja hest,
því ég verð að vera kominn til Kiel
l’yrir dögun. En yður bið ég að ákalla
Drottinn án afláts um að för mín verði
ekki árangurslaus.
„En það er nú þegar orðið of seint“,
sagði greifinn. „Hið ógæfusama barn
mitt er fyrir löngu liðið lik. Ó, Drott-
inn miskunni mér!“
„Guði er elckert ómáttugt“, sagði
Kristján. „Ég treysti almætti hans og
vísdómi til fullnustu, en þér skuluð
l)iðja þess, herra greifi, að för mín
verði ekki til ónýtis. Þér skuluð vera’
kyr hér í herbergi mínu. á meðan ég
nota hestinn yðar; öllu öðru mun Drott-
inn sjá fyrir“. *
Að stundarfjórðungi liðnum reið
ungi presturinn af stað út í nátt-
myrkrið, en greifinn fleygði sér flöt-
um niður við hægindastólinn, sem
hann hafði sezt á, fól andlitið í svæfl-
unum og grét beysklega. Frá djúpi
hjarta hans steig neyðarópið:
„Drottinn Jesús, miskunnaðu mér!
Vægðu mér, herra! Bjargaðu barninu
minu!“
Kóngurinn
með tannpínuna. gg
(Eftir Johs. Hansen-Iíongslöv). ((£}
m
(Niðurlag).
En áfram með söguna. Stúdentinn
lá úti i glugganum og trumbuslaginn
hrópaði niðri á götunni:
„Kóngurinn gefur þeim dóttur sína,
sem getur losað hann við tannkýlið
innan tveggja daga!“
En hvað hann hlustaði grant eftir
þessu, ræfils stúdentinn!
Hann hugsaði með sér: Það væri nú
ekki svo vitlaust, ef maður gæti það.
En til hvers er fyrir mig að vera að
hugsa um slíkt! Auðvitað var hánn að
lesa læknisfræði og ætlaði sér að verða
læknir; en hann var ekki kominn svo
langt, að hann gæti nokkuð læknað.
En gaman væri nú samt að freista
hamingjunnar. Daginn áður mætti
hann kóngsdótturinni á götunni. Hann
lineigði sig þá fyrir henni, hneigði sig
djúpt, eins og aðrir, en þá kinkaði hún
kolli til hans og brosti.
Já, og nú fanst honum með sjálf-
um sér, að hún hefði ekki brosað við
neinum nema sér. Og nú rifjaðist
upp fyrir honuin, að sér hefði einmitt
orðið eitthvað svo órótt í huga sínum
innanbrjósts við brosið hennar.
En hvað var þetta að marka! Hún
mátti máske til að brosa til allra;
en samt var hún sæt og góð.
Stúdentinn varpaði öndinni léttilega,
spratt á fætur, fór og sló öskuna úr
pípunni sinni í ofnskúffuna. Því að rétt
í þessu datt honum það í hug, sem
fór eins og leiftur um hann allan.
Hann stóð nú fyrst grafkyr og tók
að hlæja af öllum lífs- og sálarkröft-
um.

(Framh.)