Æskan - 01.07.1927, Blaðsíða 7

ÆSK AN
55
$ £
% Hugsanir Rósu. §
o o
ósa var á gangi uppi í brekkunni fyrir
ofan bœinn. Hún átti að vaka yfir tún-
inu. Nú átti iiún að vaka ein löngu
og fögru vornóttina. Oft hafði Villi litli, bróð-
ir hennar, fengið að vaka með henni, en iiann
var búinn að vcra mikið veikur og mamma
beirra var búin að vaka daga og nætur yfir
honum. Nú var hann dáinn, og nú þarf mamma
ekki lengur að vaka yfir né hjúkra litla
drengnum sínum. Himnafaðirinn er búinn að
hvíla þau öll, og taka litla drenginn i sina
blessaða föðurarma og hlúa að honum hjá
englum sinum á himnum. Ó, hvað elsku, litla
bróður líður nú vel, liugsaði Rósa. Þó þótti
iienni svo sárt, þegar hann dó. Það snerti instu
strengi hjarta licnnar, að sjá bróður sinn deyja,
en hún gladdi sig i þeirri von, að lienni mælti
auðnast síðarmeir að samfagna með honum i
dýrðar-riki Drottins á himnum. Mintist hún
þess þá, hvað Guð cr óútmálanlega góður og
náðugur öllum sínum börnum, sein honum
trej’sta. Hrestu og styrktu þessar liugsanir
hana eftir liróðurmissinn. — Fyrir rúm'u ári
liafði liún gefið Guði hönd sina og hjarta við
hina lielgu fermingarathöfn, og unnið það
iieit, að vera gott og hlýðið barn lians til dauð-
ans. Húu liugsaði sér að leitast við að feta i
fótspor Jesú, barnavinarins mesta, og hjálpa
öllum, sem bágt eiga, eftir þvi sem hún gæti.
Hún minnist þess jafnframt, að alt bið fagra
og fullkomna, sem gleður allar óspiltar sálir,
kemur frá Drotni, vorið með öllu sínu j'ndi og
einnig sumarsins bliðudagar, þegar öll fögru
blómin blómgast. Úr þessum draumkendu hugs-
unum sinum vaknaði hún við það, að liúu
lieyrði lambajarm skamt frá sér; leit hún þá
upp og sá, að féð var farið að dreifa sér um
lúnið. Hún liljóp á fætur og rak féð með seppa
sínuin af túninu og austur með hliðinni. Litlu
lömbin voru létt á fæti, hlupu fram fyrir mæð-
ur sinar, og voru kát i kvöldkyrðinni. Svo
dreifði féð sér austur með hlíðunum, alt nið-
ur að stóra stöðuvatninu, sem lá þar niður-
undan og bláu fjöllin spegluðust svo yndis-
lega i. Rósa gekk upp i hliðina, og fékk sér
sæti á litlum klettastalli, og var fögur sjón að
lita yfir sléttlendið þuðan. Féð var nú Iagst
og litlu lömbin bældu sig við barm mæðra
sinna, kviðalaus fyrir komandi degi. Öll nátt-
úran var lögst til hvíldar, blómin höfðu lagt
saman hlöðin sin full af tárum, og biðu eftir
ástarkossum sólarinnar, sem nú var farin að
uppljóma austurloftið. Þýður kliður barst frá
birkitrjánum austur í hliðunum Fuglarnir
voru eflaust að fara með morgunsöngva sína
og fagna nýjum degi. Rósa var lieilluð af feg-
urð og dýrð vorsins.
Kæru jafnöldrur! Það er liolt fyrir okkur
unglingana, að hugsa mikið um náttúruna,
hennar dýrð og l’egurð, en einkuin þann, sem
alt þetta liefir skapað. Það hefir góð áhrif á
hjörtun, og að virða fvrir sér fegurð Iiimins,
með liinum ótölulega himinhnattafjölda og
lilikandi norðurljósum á björtum vetrarkvöld-
um, cða þegar sólin rís úr ægi á fögrum vor-
inorgnum. Að ógleymdri þeirri yndislegu feg-
urð, sem sólarlagið á vorin og sumrin hefir i
för með sér, þegar sólin er sigin bak við sjón-
deildarliringinn og bjarmi kvöldroðans gj'llir
vesturloftið.
„Vor Jesús tvent á jörðu sá,
sem jafnan gladdi hann:
Hin góðu börn og blómin smá,
því barn var sjálfur hann“.
Sigga (15 ára).

>aooooooo<jc»5ciac(ocíaocí<jooooooaaí
SYstkinin.
sooooooooooooooooooooooooooac
inu sinni voru tvö systkini, sem hétu
Hans og Kristin. Hans var bliðlyndur,
en ákaflega bráður. Kristin var aftur
á móti rólynd og stilt, en ekki alveg laus við
að vera dálítið langrækin.
Svo bar við einn dag, er þau liöfðu orðið
ósátt, að Kristin var send til kaupstaðarins.
Um leið og hún fór, kom bróðir liennar til
liennar og spurði hana, livort liann ætti ekki
að fylgja hcnni á leið.. Honum var fljótt að
renna reiðin, en þvi var öðruvisi varið hvað
Kristínu snerti. Hún virti hann ekki svnrs, held-
ur liélt leiðar sinnar i reiði.
Hún fann saint til dálítils samvizkubits út
af þessu á leiðinni, og þegar liún kom i kaup-
staðinn, kcypti hún dálítið góðgæti hgnda Hans.
Þegar liún kom heim aftur, var Hans ekki
heima við og settist liún þá inn i garðskálann
og beið lians þar. Kristín sat lengi um kyrt,
en ekki bólnði á Hans. Það var langt i kaup-