Æskan - 01.08.1927, Blaðsíða 2

58
Æ S K A N
********************
* *
J Hjarðsveinninn. {
* ÞýzU saga. *
* *
********************
(Niðurlag).
Greifinn hélt kyrru fyrir alla nótt-
ina í lestrarstofu prestsins. Hann var
svo örmagna af þreytu og geðshrær-
ingu, að hann féll í svefn í hæginda-
stólnum. En illir draumar ásóttu hann,
svo hvíld hans varð lítil. Hann,
dreymdi, að sonur sinn væri á leiðinni
til gálgans og þótti honum hann benda
á föður sinn og segja: „Sjáið, þetta
er hann, sem á sökina á því, hvernig
komið er fyrir mér“. Svo dreymdi
hann, að Theódór lægi í blóði sinu
undir vagnhjólum hans og þótti honum
móðir hans leggja líf sitt í hættu til
þess að bjarga honum, en Theódór
sagði: „Það er hann faðir minn, sem
hefir fleygt mér þarna, móðir mín!“
Hann vaknaði með hryllingi og
sveipaði kápu sinni fastara að sér og
gekk út í garðinn: En hann var hálf-
smeykur við stormþytinn í trjánum og
honum fanst hann heyra rödd konu
sinnar hrópa úr öllum áttum: „Hvar
er Theódór? Hvar er hann Theódór?"
Hann sneri inn aftur til lestrarstof-
unnar og settist i hægindastólinn.
Hann sofnaði brátt og nú dreymdi
hann, að hann stæði við sjávarströnd-
ina eins og um sumarið fyrir mörgum
árum. Hann sá son sinn i lífsháska,
en hann sá hjarðsveininn líka og nú
var hann í hempu Kristjáns prests og
flýtti sér drengnum til hjálpar. Þótt-
ist hann þá hrópa til konu sinnar:
„Vertu róleg! Hann hjálpar honum!
Hann hjálpar honum!“
Greifinn þaut upp í annað sinn, en
í þetta sinn féll hann á kné, fórnaði
hönduin til himins og mælti:
„Guð, þú ert miskunnsamur og þér
getur ekkert verið ómáttugt. Beyg þig í
náð þinni niður til okkar og frelsa
liann og mig. Þú styrktir trú Gídeons
mcð teiknum og undrum; þú ert hinn
sami Guð enn og getur enn þá gert
máttarverk: Ég trúi, herra, en hjálpa
þú vantrú minni!“
Það var eins og nýtt líf streymdi um
hann allan og hann stóð upp og hélt
af stað frá prestsetrinu heim til sín.
En heima gat hann ekki haldist við
inni, heldur ráfaði um í hallargarðin-
uin allan daginn, þangað til hann gat
varla staðið á fótunum fyrir þreytu.
En hjartakvíðinn rak hann úr einum
staðnum í annan, í stöðugum ótta við
það að fó hinar hræðilegustu fréttir á
hverri stundu. Öll liðin æfi hans leið
í'yrir sálarsjón hans og hver hugsun
hans varð að Iiæn og hver stuna að
angistarópi.
En Langeberg prestur kom nú
skyndilega og óvænt í ljós á veginum
niður í garðinn. Þegar greifinn kom
auga á hann, misti hann alt í einu all-
an mátt, rak upp angistaróp og féll
meðvitundarlaus til jarðar.
Presturinn flýtti sér að koma hon-
um til hjálpar, tók hann í fangið, hall-
aði liöfði hans upp að brjósti sér og
hvíslaði í eyra hans: „Theódór er
heirna lijá mér og bíður eftir að faðir
hans geri boð eftir honum“.
Greifinn raknaði við, reis upp með
miklum erfiðismunum, leit framan í
Kristján og spurði:
„Er hann lifandi?"
„Já“, svaraði presturinn, „ég færi yð-
ur óumræðilegan náðarboðskap. Sonur
yðar, sem var dauður, sjá, hann lifir!“
„Hann lifir!“ æpti greifinn og þaut
upp. „Lifir hann í raun og veru?“
„Já, íyrir náð guðs“, svaraði prestur-
inn. „Komið nú og styðjið yður við
mig; ég skal svo segja yður á leiðinni,
hvað Drottinn hefir gert fyrir yður, svo