Æskan - 01.08.1927, Blaðsíða 7

Æ S K A N
63
perlu, sem dauðlegum manni getur
hlotnast; hann hefir verðveitt hana,
geymt hana í hjarta sínu, hún er aleiga
hans, hún er augasteinn sálu hans,
þessi dýrmæta perla nefnist öðru nafni
kærleikur. Æfiferill þessa ungmennis er
eitt kærleiksverk. Hin farna æfibraút
hans er stráð blómum ástríki, kær-
leika og' elsku til þeirra, sem bágt eiga.
lig vildi gefa ykkur inildan og rétt-
látan konung eftir minn dag, en rétt-
látiír er sá einn, sem kærleikann hefir.
Kg vildi gefa dóttur mina ástrikum
manni, en ástríkur er aðeins sá, sem
kærleikann á til. Æfi þeirra manna,
sem hingað til hafa beðið dóltur minn-
ar, hefir verið ötuð misgerðum þeirra,
afrekin, sem þeir hafa guinað af, hafa
verið lituð blóði og hatri; auðæfi þeirra
hafa vérið pínd út úr fátæklingum, en
þessi maður, sem ég hefi nú ákveðið
að skjddi verða eftirmaður minn, hef-
ir aldrei ill aðhafst; þess vegna geymir
hann nú hina dýrmætustu eign manns-
sálarinnar óskemda i hjarta sínu. —
Alt þetta hefi ég skynjað með gleraug-
nin þeim, sem ég nú ber. Þið hirðmenn
mínir inunið víst eftir dvergabörnunum
tveimur, sem ég skilaði til bústaða
sinna fyrir nokkrum árum, er við vor-
um á dýraveiðum; gleraugun gaf inér
faðir þeirra í þakklætisskyni, og hafa
þau náttúru, að hveiy sem ber þau,
gelur lesið hugrenningar livers manns,
sem liann sér og einnig séð aififeril
lians frá vöggu til grafar“.
Að svo mæltu sneri konungur sér að
dótlur sinni og spurði, livorl hún vildi
ekki giftast manni þeiin, sem hann
hefði nú áltveðið lienni og var það auð-
sótt mál. -— Var þá slegið upp veizlu
inikilli, sem slóð yfir í hálfan mánuð.
í henni var margt manna, þar á meðal
var dvergurinn, sem gefið hafði kon-
ungi gleraugun. Að veizlunni lokinni
voru allir leystir út með gjöfum mikl-
uin og góðum.. Héll -svo hver heim til
sin glaður í bragði.
Af því konungur var nú tekinn að
eldast, íekk hann ríkisstjórnina í
hendur tengdasyni sínum, sem lifði vel
og lengi ásamt drotningu sinni, og
gátu þau sér mikla frægð um heim all-
an fyrir mildi og inanngæzku.
Helgi Hannesson,
Hnífsdal.
® ®
®
ffl
w
Hvernig menn
verða þrælar.
Eftir W. Foerster.
ffl ffl
um ykkar hafa líklega lesið
barnabókina „För Gúllívers til
Putalands". Þeir, sem hafa gert
það, muna víst eftir sögunni og mynd-
inni af því, hvernig Gúllíver var bund-
inn af „putunum“. Þessir litlu stúfar
hefðu ekki getað bundið liann vakandi
eða gert honum neitt annað mein, en á
ineðan liann svaf, komu þeir og vöfðu
óteljandi þráðum uin hann, svo liann
gat ekki með nokkru móli staðið upp.
Þannig fara ýmsir slæmir ávanar með
oss. Þeir eru . „putarnir", sem leggja
oss í bönd, þegar vér erum sofandi.
Menn verða ekki þrælar lyginnar, þjól'-
gefninnar, geðvonzkunnar eða óregl-
unnar alt í einu. Nei, þær læðast að
mönnununi ósýnilegar og óafvitandi, og
hljóðlaust vefja þær þræði við þráð
utan um þá. Alt í einu rakna menn
við og' ætla að risa upp, en þá verða
þeir þess fyrst varir, að þeir hafa ver-
ið yfirunnir í svefni og eru nú þrælar
„putanna", það er að segja: Þessa eða