Æskan - 01.09.1927, Blaðsíða 2

66
ÆSK AN
Fyrir neðan lá fjörðurinn djúpur
og blár, Þar voru eimbátarnir og
drógu langa reykjarrák á eftir sér.
Margt kom Sigga litla í hug, þegar
hann var á gangi. Hann var nú samt
ekki nema fimm ára.
Margt fékst hann við og margt gerði
hann, en þó var meira ógert.
Stundum kom í hann svo mikill
vinnuhugur, að hann vissi ekki á
hverju hann ætti fyrst að byrja. Hann
tók þá hamar sér í hönd og hljóp á
burt upp í kletta og lét hamarinn
dynja á klöppinni, þangað til úr henni
molnaði. Ef hann hefði nú bara átt sér
duglegan járnfleyg, þá skyldi hann
hafa klofið sér stærðarhellur úr ldöpp-
inni, því að ekki var annað að sjá en
að klöppin væri helluberg. Það var
enginn endir á því, sem hann ætlaði
sér að gera, þegar fram liðu stundir.
Það mátti sjá á augunum i honum
Sigga litla, að hann festi þau á ein-
hverju góðu og göfugu, sem engan
enda tæki.
En hvernig stóð á því, að bræður
hans og eldri systurnar hans fengu að
fara með möinmu þeirra á stöðulinn
á kvöldin, þegar hún fór að mjólka
kýrnar þar, en hann fékk ekki að vera
með þeim?
Ekki var honum þó þungt um spor-
ið. Þau sögðu, að það væri svo langt
og hann yrði þreyttur, og þá yrðu þau
að bera hann. En hann var nú búinn
að margsegja þeim, að hann gæti geng-
ið alla leiðina sjálfur.
Þau sögðu, að hann skyldi fá að
fara með þeim annað kvöld. En svo
kom annað kvöld og það fór á sömu
leið og áður — hann fékk ekki að fara
með þeim.
En það var svo ósköp gaman þarna
liti á stöðlinum. Þar voru allar kýrn-
ar af höfuðbólinu saman komnar. Og
þar var rauðskjöldótli bolinn, sem
stundum öskraði á kvöldin!
Nei, nú þoldi hann ekki lengur
mátið, — næsta kvöld kvaðst hann
endilega vilja fara.
,,Jæja, þú mátt fylgja mér inn að
Merkikeldu“, sagði þá mamma hans.
Jæja, það var þó partur af leiðinni.
En þau áttu nú ekki að fá hann til að
snúa aftur, þegar þangað væri komið.
Mamma hans batt nú mjólkurskjól-
una í burðarkörfuna. Ása, elzta systir
hans, átti að verða þeim samferða inn
að Keldu og fara svo með hann heim
aftur. Þetta sagði mamma.
Svo lögðu þau þrjú af stað. En
Siggi litli hafði nú sinar hugsanir fyrir
sig.
Og fyr en varði voru þau komin að
Keldu.
„Nú verðið þið að fara heim aftur“,
sagði mamma.
Siggi litli bað nú svo innilega sem
hann framast gat, að hann mætti fara
alla leið á stöðulinn. Hann fór líka
að háskæla; honum fanst svo ósann-
gjarnt að svona væri með sig farið.
Ása tók hann þá fastataki og hélt hon-
um, en mamma hans skauzt inn á bak
við bjarkirnar og heslirunnann og
hvarf samstundis.
Ása slepti þá Sigga, og þarna stóð
hann, en hún fór að tína sér heslihnet-
ur; hún leitaði og fann. Siggi litli kærði
sig ekki vitund um hneturnar, og sett-
ist niður i grasið.
Áður en langt um leið var Ása kom-
in svo langt inn í runnana, að Siggi sá
hana hvergi.
Þá var það, að Sigga flaug í hug, að
nú skyldi hann gera strik i reikning-
inn.
Nú hugsaði Siggi með sér: Ég legg af
stað upp að stöðli rakleiðis aleinn. Ég
kem þangað, þegar mamma er sem óð-
ast að mjólka! Hún verður nú dálitið
hissa, þegar hún sér mig; en ég verð
henni samferða heim aftur. En nú verð