Æskan - 01.09.1927, Side 3

ÆSKAN
67
ég að flýta mér; annars nær Ása í mig
aftur. —
Og svo stökk hann af stað.
Hann þekti sig talsvert upp eftir veg-
inum, því að það var sami vegurinn og
heybandsvegurinn þeirra. Þangað hafði
hann stundum farið með þeim. En stöð-
ullinn var lengra uppi, en hann var
viss um, að hann rataði, þó að hann
hefði ekki komið þangað fyrri.
Hann greikkaði nú sporið og komst
hærra og hærra upp eftir. Nú sá hann
niður yfir höfuðbólið álengdar, þar
sem stóra húsið var. Vegurinn lá i
krókum inn á milli trjánna og stóru
steinanna. Hann kom þá að kleif einni
og kleif nú upp á háan klett. Þegar
hann horfði fram af þessuin háa hamri,
þá sundlaði hann. Ekki gekk liann al-
veg fram á brúnina, hann vildi fara
varlega, svo að hann dytti ekki fram
af. —
En rétt fyrir aftan hann var annar
svartur hamar; beint út úr honum
bunaði ískalt vatn. Þar var langur hell-
ir og mátti sjá af ýmsu að margskon-
ar skepnur höfðu hafst þar við.
Nú iör hann að litast uin eftir stöðl-
inum. Hann var víst enn þá hærra uppi.
Siggi litli var nú kominn þangað
sem hann þekti sig ekki; aldrei hafði
hann komið þarna fyrri. Þar þaut
þröstur milli trjánna. Þar stóð asktré
svo hátt, að aldrei hafði hann slíkt séð
fyr, og teygði greinarnar í allar áttir.
Fór nú að dimma af kvöldi eða hvað?
Honum fanst dagur vera að kvöldi
kominn og farið að dimma. Það var víst
bezt að fara að hraða sér; mamma yrði
liklega búin að mjólka, þegar hann
kæmi.
Og hann gekk nú lengi, lengi. Það
voru ljótu hamraskörðin og klettakleif-
arnar, sem hann varð að klífa. En á-
fram barst hann. Nú sá hann fyrir víst,
að farið var að skyggja.
Og það var orðið allskuggsýnt, þeg-
ar hann kom auga á bæ.
Þá varð Siggi glaður. Nú var honum
eitt kot kærra en allur skógurinn. Hann
varð auðvitað að ganga í bæinn og
spyrjast fyrir.
En húsið að tarna var æði skrítið.
Fyrst og fremst voru engar á því
dyrnar. Og skrítið var það að innan
líka. Þar var ekkert gólf, heldur hey-
hrafl, þar sem gólfið átti að vera, eng-
inn stóll, sem hægt væri að setjast á,
og enginn maður.
Þegar hann var búinn að skoða hús-
ið í krók og kring, þá leizt honum ekki
á og varð ógn hnugginn. Hann fór nú
að hrópa á mömmu, ef hún kynni að
vera svo nálægt að hún heyrði til hans.
Enginn svaraði.
Altaf dimmaði meira og meira, það
leit ekki út fyrir annað en að nú væri
komin svarta-nótt. Gat hann alls ekki
fundið stöðulinn?
Ekki var nú annað fyrir hendi en
að halda áfram. Og svo lagði hann aft-
ur af stað. Honurn stóð hinn mesti
geigur af þessu undarlega húsi.
Eftir litla stund kom hann að skíð-
garði. Það voru færigrindur. Hver vissi
neina að það kynnu að vera stöðul-
grindurnar?
Rétt í því að hann ætlaði að ganga
inn, heyrði hann ys mikinn. Og fyr en
hann vissi af, sá hann að fyrir fram-
an hann stóð heill sauðahópur innan
grindanna og gláptu allir á hann. Þar
var stórhornóttur hrútur og leizt Sigga
svo á, að hann væri til að stanga.
Siggi stóð nú fyrir utan grindurnar.
Hann einblindi á sauðina og þeir á
hann. Sauðir eru nú ekki vanir að vera
meinlegar skepnur. En hann var þeim
ókunnugur, hann hafði aldrei séð þá
fyrri.
En ekki þorði hann að ganga inn i
grindurnar.