Æskan - 01.09.1927, Blaðsíða 4

68
ÆSK AN
Hann varð þá alt í einu svo leiður
með sjálfum sér út af því, að alt ó-
makið skyldi verða til einskis og ekk-
ert yrði úr stöðulferðinni kvöldið það;
hann komst ekki lengra. Það fór hroll-
ur uin hann allan, þegar hann hugsaði
út í þetta og hann varð altekinn af
þreytu. Gráturinn ætlaði að spretla upp
úr honum. Hann hrópaði á mömmu aft-
ur og aftur, en enginn svaraði.
Og nú var orðið svo niðdimt.
af. Þau leituðu með skriðljósum langt
fram á nótt. Og systkini Sigga litla
grétu sig í svefn. Um morguninn fengu
þau hjálp hjá óðaisbóndanum til að
leita. Það var óvíst að vita, hvar leita
skyldi. En trúlegast þótti, að hann hefði
ætlað að fara einn síns liðs upp að
stöðli. En þá var eftir að vita, hvaða
götu hann hefði gengið. Það lá þá ekki
annað fyrir en að fara lieybandsveginn
og jafnvel lengra upp eftir.
Gott var það samt að sauðirnir þeir
arna voru hérna; hann var elcki aleinn
á meðan. Og grindurnar voru á milli
hans og þeirra.
Hann lagðist nú niður í brekkuna.
Hann fór að gráta, hann gat ekki var-
ist því lengur, og svo grét hann og las
eitthvað af þessu litla, sem hann kunni
af kvöldbænunum sinum.
Heima voru þau að leita alstaðar að
Sigga. Og það var Ásu að kenna, hún
hafið svo illar gætur á honum. Foreldr-
ar hans leituðu undir öllum klettum,
hvort hann kynni að hafa dottið fram
En loks rakst stúlka á Sigga litla við
færigrindurnar. Hann lá þar enn. Hann
vaknaði hnerrandi.
Svona kom þá Siggi litli aftur í leit-
ina, með bein sín heil, sem betur fór.
Þegar hann kom heim, talaði hann
mest um undarlega húsið og sauðina,
sem hann hitti um kvöldið.
Ef hann var spurður eftir þetta, hvort
hann vildi fara upp á stöðul, þá kvað
hann altaf nei við því.
„Það geri ég ekki aftur“, sagði
hann.