Æskan - 01.09.1927, Qupperneq 6
70
ÆSK AN
********************
* *
í „Óhappadagur'' Maju. *
* *
** **************4r**%
Ú verður að gera það sem
þú getur, Maja mín“, sagði
mamma. „Það var óheppi-
legt, að hún Elín frænka skyldi
verða veik einmitt í dag, á laugar-
degi, þegar við þurfurn að þvo og
gera alt hreint fyrir helgina. En hún er
nú einu sinni orðin veik og hefir eng-
an til að hjálpa sér neitt nema mig, það
lítið sem ég get gert fyrir hana; ég
verð því að leggja af stað. Líttu nú vel
eftir honum Lilla, svo hann fari sér
ekki að voða. Þú verður að reyna að
búa til einhvern miðdegismat handa.
ykkur eftir föngum; ég veit að þú ert
ekki svo ósinnug þegar á reynir. Ég
skal svo reyna að koma heim aftur
ekki seinna en kl. 6. Verið þið nú sæl,
börnin mín, og Guð veri með ykk-
ur!“
Að svo mæltu tók móðir þeirra körf-
una á handlegg sér og flýtti sér al'
stað.
En Maja settist niður við borðið og
fór að hágráta.
„Það er ég viss um, að engin stúlka
í heiminum er ólánsamari en. ég!“
kveinaði luin. „Sumarfríinu er nú lok-
ið og Alma, Eiríka og þrjár aðrar stúlk-
ur ætluðu að koma við hérna í dag og
ætluðum við að fara í skeintilega berja-
ferð saman síðasta daginn. Og nú verð
ég að sitja heima yfir þessum strák-
hvolp! Úh! Það er ekki svo vel að við
laum almennilegan miðdegismat — uhu
uhu — tautaði Maja með grátekka
eins og hún ætlaði að springa.
„Afuju gáta dú, Maja?“ spurði litli
bróðir og reyndi að stinga litlu hend-
inni á sér í lófann á systur sinni og
horfði meðaumkunaraugum á grátandi
andlit hennar.
„Uss, þú 'ert Ijóti strákurinn! Ég verð
að sitja hér yfir þér í staðinn fyrir að
skemta mér við berjatínslu“, sagði
Maja og stjakaði ónotalega við bonum.
Hans litli snéri sér vonsvikinn við,
en í vorkunnsemi sinni sagði hann þó:
„Auminda Maja gáta“, um leið og hann
fór.
Maja hélt áfram snökti sínu og
skeytti ekkert um hvert Hans litli fór.
„Hó, Maja, Maja, hó!“ heyrði hún
glaðar raddir hrópa til sín utan af tún-
inu. „Nú erum við tilbúnar, flýttu þér
nú og komdu með!“
Maja gekk út til þeirra. Þarna voru
allar telpurnar komnar með berjaílátin
á handleggnum. í berjaílátunum voru
þær með matarhöggla og mjólkurflösk-
ur. En hvað þær allar áttu nú gott!
„Ég get ekki farið með ykkur“, sagði
Maja grátandi. „Frænka inín varð veik
ög mamma varð að fara til hennar. Ég
verð að vera heima og passa Lilla“.
„Æ, hvaða vandræði! Getum við ekki
tekið hann með okkur?“ sagði Alma.
„En livar er hann nú!“ hrópaði
Maja ótlaslegin.
Enginn hafði séð drenginn. Þá var
hans leitað umhverfis húsið og í garð-
inum, en alt kom fyrir ekki; hann var
hvergi finnanlegur.
„Við mættum honum ekki heldur“,
sögðu telpurnar.
Nú varð Maja alveg frá sér af
hræðslu. Hún hljóp í ofboði út allar
traðir og þaðan út á veg. Þar mætti
hún stúlku og spurði hana, hvort hún
hefði ekki mætt litlum dreng með
rauða húfu.
„Jú, ég mætti honum á veginum
nokkuð langt í burtu á leið að brúnni“,
svaraði hún.
Maja tók þá til fótanna og hljóp sem
mest hún mátti og loks koin hún auga
á Lilla með ljósguhi lokkana og rauðu
húfuna, sem sólin glampaði á. Leið nú
eltki á löngu áður en hún náði í hann.