Æskan - 01.09.1927, Síða 7

Æ S K A N
71
„Hvers vegna lörstu svona langt í
burtu, Hans?“ kallaði hún til drengs-
ins.
„Hans í'aja ti mamma, mamma e
gó, Maja vond“, sagði Lilli mjög há-
tíðlega.
„Maja skal líka vera góð“, sagði nú
Maja við hann og kysti rjóðar kinn-
ar hans.
„Vil dú þa?“ sagði Lilli hálf-vantrú-
aður.
„Já, já, þú skalt komast að raun um
það, en þá máttu heldur ekki fara frá
mér aftur!“
Svo tók Maja Lilla og leiddi hann
heim.
Telpurnar voru nú allar farnar í
berjaheiðina og óánægja Maju öll rok-
in á bak og burt við þenna atburð, sem
hefði getað haft svo hörmulegar afleið-
ingar, ef drengurinn hefði komist út
á brúna og dottið i ána.
Þegar Maja kom heim og sá, hve ó-
þrifalegt var umhorfs í baðstofunni og
jjað á laugardegi, þá datt henni gott
ráð í hug.
„Nú skal ég taka til og hreinsa alt,
áður en mamma kernur heim“, sagði
hún við sjálfa sig. Hún gaf Hans litla
mjólkurbolla og stóra, smurða brauð-
sneið; jafnframt léði hún honum ým-
islegt smádót til að leika sér að.
Þar næst kveikti hún upp eld í elda-
vélinni, sótti vatn í brunninn cg setti
þvottavatn yfir eldinn. Að því loknu
bjó hún um rúmin og lagaði alt inni.
Svo þegar þvottavatnið var orðið nægi-
lega heitt, þá fór hún í útslitinn kjól-
garm utan yfir föt sín og þvoði gólfin
vel og vandlega og ræstaði alt inni og
frammi, fægði alt, sem fægja þurfti og
gekk frá öllu svo snyrtilega og með
slíkum dugnaði að undrum sætti.
Þá eldaði hún líka handa þeim graut
til miðdegisverðar og fórst það prýði-
lega, þó hún hefði aldrei gert það áð-
ur og væri ekki nema liðlega 10 ára
gömul. Grauturinn var ágætur og þau
snæddu hann með beztu lyst bæði syst-
kinin. Maju fanst hún aldrei hafa
smakkað jafngóðan graut.
Þegar máltíðinni var lokið, þvoði hún
upp öll matar- og drykkjarílátin og
fægði kaffiketilinn, hvað þá annað.
Þegar öllu þessu var nú lokið, var
klukkan langt gengin sex. Þá setti hún
kaffiketilinn yl'ir eldinn, svo mamma
hennar gæti fengið sér heitan kaffi-
sopa, þegar hún kæmi heim. Loks fór
hún út í garðinn, tíndi sarnan stóran
og fagran blómvönd og setti hann í
glas á mitt borðið.
Þá sá hún mömmu sína koma eftir
veginunr ógn þreytulega að sjá. Þeg-
ar liún kom heim að bænum, nam hún
staðar og virtist mjög undrandi.
„Hverju sætir þetta?“ tautaði hún
við sjálfa sig. „Hlaðið sópað og gang-
urinn þveginn! Skyldi hún Anna dótt-
ir nágrannans hafa verið hjá okkur í
dag?“ Hún gekk inn og ekki minkaði
undrun hennar við það, er hún sá þar
alt sópað og prýtt á allar lundir og
Hans lilla þveginn og greiddan og i
hinu blíðasta skapi.
„Hver — hver hefir gert þetta alt?“
spurði hún.
„Maja gó, Maja geja alt!“ sagði Hans
litli og togaði í pils mömmu sinnar.
„Það er hún Maja mín, sem hefir þá
gert þetta alt“, sagði þá móðir þeirra.
„Þú ert þá reyndar verulega dugleg
stúlka. Ég þrælaði mér svo út hjá
frænku í dag, að ég sárkveið fyrir öll-
um verkunum, sem biðu mín, þegar
ég kæmi heirn — og nú þarf ég ekki
annað að gera en hvíla mig. Þakka
þér fyrir, Maja mín!“ Að svo mæltu
settist hún niður dauðþreytt.
Tárin komu fram í augun á Maju;
í þetla sinn var það ekki af óánægju.
Hvað haldið þið svo að hún hafi
hugsað um, þegar hún kom með kaff-
ið handa mömmu sinni? Hún var að