Æskan - 01.11.1927, Blaðsíða 3
ÆSK AN
83
að hann var þó lifandi og þótti held-
ur vænt um; en hann var meðvitund-
arlaus.
„Hvað í ósköpunum gengur að
drengnum?"
Þorsteinn þaut inn til konu sinnar
með drenginn. Og þær urðu alveg frá
sér báðar, Guðríður og Signý.
Signý sat nú með drenginn i fangi
sér og hélt klúti, vættum í köldu valni,
við höfuð honum og þess á milli grét
hún og kysti hann; en þá tók hún
eftir einhverjum einkennilegum þef af
anda hans.
„Þorsteinn!“ hrópaði hún, „komdu
liingað og lyktaðu hérna!“
Þorsteinn gerði það og skildi óðara,
hvernig í öllu lá.
Nú kom afi líka og var nú komið
í skilninginn um alt saman. Þá varð
gamli karlinn afarreiður. Hann sltoð-
aði nú skápinn og flöskuna, og sá, að
hún var öðruvísi en í gærkveldi.
„Hvar er þrællinn hann Hans?“ hróp-
aði afi. „Sá skal fá á baukinn hjá
mér“.
Og afi hljóp út, eins og ungur væri,
og náði í Hans; en hann sat á fót-
skemli út við vegginn svo sakleysis-
legur og var að totta pípuna sína.
„Þorparinn þinn!“ hrópar afi og
þrífur óþyrmilega í herðar honum. „Þú
hefir farið upp í efstu skáphilluna
mína og stolið úr flöskunni og ætlað
að drepa drenginn með því að hella í
hann koníaki“.
Nú, Hans reyndi að bera af sér; en
það dugði honum ekki. Hann fékk nú
vel úti látna maklega ráðningu; aldrei
hafði hann á allri sinni syndugu æfi
fengið aðra eins, og voru líkur til að
hún yrði honum minnisstæð. Og svo
kom Þorsteinn og jós yfir liann
skömmunum. „Þú ættir að fara i svart-
holið“, sagði hann.
„Manstu hvað frelsarinn segir um þá,
sem hneyksla smælingjana“, sagði
hann síðan. „Það ætti að hengja
mylnustein um hálsinn á þér og sökkva
þér svo í hafsdjúpið“.
Hans þótti þessi dómur ógurlegur.
Hefði honum verið sagt þetta daginn
áður, þá hefði hann hlegið háðslega,
en nú hrylti hann hlátt áfram við því.
Honum Iá við að fara að gráta, svo
gekk þetta nærri honum.
„Já, ég hefi gert það, ég hefi gert
það! Ég skal aldrei gera annað eins
oftar, og ég skal vera góður við Sigga.
Rektu mig ekki úr vistinni“, sagði
hann svo í bænarrómi. Og það voru
sönn iðrunartár í aUgum hans.
Nú, jæja — þeim afa og Þorsteini
rann nokkuð reiðin. Þeir gengu inn
aftur og sáu þá, að Siggi litli var far-
inn að hjarna við nndir handarjaðr-
inum á þeim mömmu hans og Guðríði.
Það sloknaði eldurinn í eldavélinni
og matreiðsluna til miðdegisverðarins
rak í stanz; en það var gagnslaust að
hætta við hana, þvi að nú fór að verða
sýnilegt, að litli dreng-anginn ætlaði
að rakna við aftur.
Hann var nú látinn liggja í rúminu
allan þann dag og næsta dag, og þá fór
hann að hressast.
Og jafnskjótt sem Siggi litli var aft-
ur búinn að fá fulla rænu, þá spurði
afi hann: „Hvernig líður þér þá, dreng-
urinn minn?“
Þá hristi Siggi lilli höfuðið og sagði:
„Hú! afi! Brennivín er vont!“
Afi hrosti við: „Jæja, þér finst það.
Og jæja, þú getur nú haft rétt fyrir
þér um það, litli hnokkinn minn“.
Hann sagði ekki rneira, en horfði
fram undan sér, eins og hann væri að
ílniga þetta.
Þá tók móðix Sigga litla til máls:
„Aldrei hefi ég getað skilið, að í
þessu áfengi sé nokkuð gott“.
„Nei, nei, þú veizt það, Signý, þú
veizt það“, sagði afi, „að ef mér fynd-
ist ekki, að einhver dropi yrði að vera