Æskan - 15.12.1927, Blaðsíða 8

100
Æ S K A N
II.
Einu sinni sat Georg Friedrich inni í
geymslukompunni svo niðursokkinu við
gamla hljóðfærið, að hann varð þess
ekki var, að vagni var ekið að hús-
dyrunum. En þegar vagninum var ek-
ið á burt þaðan aftur, þá fyrst heyrði
drengurinn skröltið í honum og hrökk
upp með andfælum.
„0, nii er pabbi víst að fara á fund
hertogans í Weiszenfelds og ég hefi
ekki kvatt hann“, sagði hann sorgbit-
inn við sjálfan sig. „Ég má til að
hlaupa á eftir honum“, og samstund-
is þreif litli spilarinn húfu sína og
þaut niður stigann og' út á götuna.
Hann kom þangað mátulega til þess
að sjá vagninn hverfa fyrir næsta götu-
horn, en hann lét það ekki á sig fá,
heldur hljóp eins og fætur toguðu á
eftir honum. En í hvert sinn er hann
hélt sér mundi takast að ná honum,
þá hertu hestarnir á ferðinni og þann-
ig gekk eltingaleikurinn langa leið,
án þess að tekið væri eftir honum.
Loks komst hann þó svo nálægt, að
hann gat fengið læknirinn til þess að
líta við með því að hrópa: „Pabbi!
pabbi!“ eins hátt og hann gat, og
litlu síðar var hann seztur upp í vagn-
inh við hliðina á föður sínum,
sem ávitaði hann fyrir eltinga-
leikinn. „Ég' var ekki búinn að
kveðja þig, pabbi“, svaraði
drengurinn sprengmóður. „Ég
hélt að þú mundir ekki fara
svona fljótt“.
„Jæja, það er bezt að þú sért
hérna hjá mér“, svaraði faðir
hans mýkri í máli. „Það er ekki
hölt fyrir níu ára gamlan
dreng að hlaupa svona mikið.
Það er víst bezt að ég lofi þér
að heilsa hertoganum“.
Hertoginn tók vingjarnlega á
móti litla snáðanum og var
mjög skemt við frásögnina urn
eltingaleikinn. Hann spurði drenginn að
aldri og hvað hann kysi helzt að verða,
þegar hann væri orðinn stór.
Georg Friedrich svaraði einarðlega:
„Ég er fæddur 23. febrúar 1685 og
mér þykir gaman að vera í skólanum,
en þó þykir mér mest gaman a'ð spila
á hljóðfærið mitt, því það er svo und-
ur gaman að laða hina margbreyltu
tóna úr hljóðfærinu. Og ef pabbi vildi
leyfa það, þá mundi mér vera einkar-
kært að njóta tilsagnar í hljómfræði
og verða nýtur hljóðfæraleikari, þegar
ég er orðinn slór“.
„Við skulum þá sjá, hvort þú getur
spilað nokkuð að gagni, Georg Fried-
rich“, sagði hertoginn og leiddi dreng-
inn að stóru orgeli, er þar var, og setti
hann við það. Til hinnar mestu undr-
unar fyrir alla viðstadda, spilaði hann
svo snildarlega á það eins og hann væri
þroskaður listamaður, en eklci níu ára
gamall drengur, ólærður að öllu.
Hertoginn talaði svo alvarlega við
læknirinn um hæfileika drengsins og
framtíð. Og þegar Georg Friedrich
kvaddi á hinn virðulegasta hátt, þá lagði
hertoginn hendina á öxlina á honum
og mælti: „Ég vil ráða þér til að reyna
að biðja föður þinn enn þá einu sinni