Æskan - 15.12.1927, Blaðsíða 12

104
ÆSK AN
að kalla hana „Helgu Grímsbakkasól“,
þegar hann kysti hana kvöld og morgna,
og vinnufólkið lét ekki heldur sitt eftir
verða að láta þetta nafn festast við
hana, því að hún. var jafn-glaðleg og
skemtileg við alla. Hún amma hennar
vai'ð sem ung í annað skifti, þegar hún
heyrði Helgu hlæja og gera að gamni
sínu, og væri Helga litla með henni,
sýndist henni alt vera í fegursta blóma.
Hún launaði henni það líka, hún
amma gainla, þegar hún var að segja
henni sögurnar um álfana og huldu-
fólkið. — Hvert kvöld í rökkrinu sagði
hún Helgu litlu einhverja fallega sögu
og alt af hafði gamla konan nóg að
segja frá.
Þegar sumraði og fólk fór að fara í
ferðalög, þá var gaman fyrir Helgu.
Vegurinn lá fyrir neðan bæinn, það
vissi hún. Að sjá fólkið fara fram hjá
margt í hóp, einn flokkinn eftir ann-
an, lest eftir lest. — Það var gaman.
Hún vissi l'ullvel, hve margir voru á
hverjum bæ, og hún gat þekt húsmóð-
urina, soninn og dótturina. — Þau riðu
æfinlega á undan á bráðvökrum gæð-
ingum. Svo kom nú vinnumaðurinn og
teymdi alla trossuna. Síðast reið hús-
bóndinn sjálfur á eftir allri lestinni, til
þess að sjá um að ekkert færi í ólagi.
Það sem Helgu litlu þótti lakast, var
það, að allir fóru fram hjá án þess að
staldra við, því að hér var enginn á-
fangastaður. Jörðin var bæði of gras-
lítil og of grýtt til þess, að nokkrum
skyldi koma íil hugar að æja hjá
Grímsbakka.
Helga litla var aðgætin og það leið
ekki á löngu, áður en hún fékk nokk-
uð að hugsa um. Hvernig stóð á því
að hinir og þessir stukku stundum af
baki og köstuðu þremur steinum í dys-
ina niðri við veginn?
Það var eitt kvöld, hér urn bil um
fráfærur. Helga hafði farið með ömmu
sinni á stekkinn, til að velja sér frá-
færulamb. Hún var glaðari en frá megi
segja, og hoppaði á undan ömmu sinni,
sem með naumindum gat staulast á
eftir, því að alt hjálpaðist nú að fyrir
henni; hún var orðin sjónlítil og hafði
hlíf fyrir augunum, vegurinn var ó-
sléttur og gamla konan, sem aldrei
var iðjulaus, hafði ekki getað lengið af
sér að leggja af sér prjónana, þegar
hún l'ór á stekkinn. Veðrið var fagurt,
fjörðurinn spegilfagur, þrösturinn söng
og' Helga litla söng og áður en gamla
konan vissi af, var hún komin svo langl
frá bænum að hún gat grilt í dysina.
Dysin lá þar rétt niður við veginn og
svona langt hafði hún ekki gengið í
langan tíma. Einhverjar óþægilegar end-
urminningar hafa víst vaknað hjá
gömlu konunni, því að henni hnykti
mjög við, þegar hún sá dysina, og vildi
sem fljótast snúa heim til bæjar. En
það varð lítið úr því! — Helga litla
sá einmitt í sama svip stóra kaup-
staðarlest á leiðinni. Hún hafði talið
26 hesta í einni trossu og það var þó
þess vert að staldra við og horfa á aðra
eins lest og þessa.
„Það er hann Magnús ríki í Fagra-
dal og enginn annar“, sagði amma
hennar. Hann var að kalla eitthvað til
vinnumannsins á undan og hún hafði
þá undir eins þekt hann á málrómnum.
Fremst reið dálítill drengur á mjall-
hvitum hesti. Aldrei hafði Helga séð
fallegri hest en þenna. Drengurinn liafði
hrokkið hár og var rjóður í kinnum,
með snör, gáfuleg augu. Hann hafði
svartan hatt á höfði og var í ljómandi
fallegum reiðbuxum með spegilfögrum
látúnshnöppum og grænum streng.
Helga litla varð öldungis forviða að
sjá alla þessa viðhöfn. „Já, svona hafa
einmitt kongssynirnir verið, sem hann
pahhi var að lesa um i vetur“, hugs-
aði hún. Nú var hann kominn og ætl-