Æskan - 15.12.1927, Blaðsíða 14

106
ÆSK AN
minsta kosti, en það hefir vist ekki ver-
ið alt með feldn um hennar hag, því
einn dag kom sú fregn, að hún hefði
tekið sjálf af sér lífið og steypt sér
þarna niður í Hrafnagjána. Þar fanst
hún, rifin og tætt í sundur, og það er
hún, sem liggur undir dysinni þarna
niður frá“.
„Hvað kom til að hún var ekki graf-
in i kirkjugarðinum, eins og hún
mamma mín heitin?“ spurði Helga.
Þetta sagði hún í hálfum hljóðum,
því hræðsla hafði gripið hana og hún
var náföl í framan.
„Hún hafði fyrirfarið harni sínu“,
sagði gamla konan, „og því var hún
ekki grafin í vígðri moldu. Alt af vex
steinahrúgan ofan á henni. Hver, sem
þekkir brot hennar, og urn veginn fer,
kastar þremur steinum í dysina og
hvorki meira né minna. Það lítur til
þess, barnið gott, að hún syndgaði á
móti heilagri þrenningu, og þvi eru
steinarnir þrír. Þetta á að vera til
skelfingar og aðvörunar fyrir aðra“,
sagði hún. Rómur hennar var hvell,
eins og skrækur, og svo annarlegur, að
Helga hröltk saman.
„En hvar ertu, Helga? Hvað á þetta
að þýða? Helga! Helga!“ kallaði amma
hennar. En Helga hafði slept hand-
leggnum á henni og hljóp nú sem fæt-
ur toguðu til dysarinnar. Hún greip
þrjá steina upp af götunni, — öldungis
eins og Þorvaldur litli hafði gert — og
kastaði þeim með miklum alvörusvip í
dysina. „Fyrsta kasta ég fyrir Guð föð-
ur, öðrum fyrir Guðs son og þriðja fyr-
ir heilagan anda“, hugsaði hún. En
hvað viljið þið hafa það meira? Var það
síðasti steinninn, sem datt niður af dys-
inni, eða var það spói, sem hræddist
steinkastið, eða kom það neðan úr jörð-
unni? Hljóð var það, hvaðan sem það
kom. Nú fór af Helgu mesta alvaran,
hún varð hrædd og hljóp sem fætur
toguðu aftur til ömmu sinnar. Þegar
hún var komin inn fyrir vallargarðinn,
og faðir hennar, sem stóð undir bæjar-
veggnum, breiddi faðminn út á móti
henni, þá fór loksins hræðslan að fara
af henni. Þó fanst henni ennþá sem
hún heyrði skruðningana og hljóðið.
Helgu dreymdi um nóttina. Hún
þóttist vera alein niður við dysina og
hafa stein í hendinni. „Kastaðu!"
heyrðist henni kallað. Hún þóttist
þekkja rödd Þorvalds, en þó gat hún
engan séð. Hún kastaði. „Öðrum til!“
var kallað. „Þriðja til!“ og þeir voru
komnir allir. Hún heyrði skruðninga,
stunur, angistarvein. Hún vildi flýja.
Nei! hún gat ekki hreyft sig. — Dysin
opnaðist og ung kona steig upp úr
jörðunni. Andlit hennar var hvítt sem
snjórinn, hárið lokkaðist um herðarn-
ar og hún hélt höndunum að brjósti
sér. Hryggum bænaraugum leit hún á
Helgu. Helga viknaði og fór að hágráta.
„Ég þakka þér fyrir þessi tár, góða
barn“, sagði konan. „Það er í fyrsta
skifti í mörg ár, að nokkur hefir grát-
ið yfir mér. Ég veit að þú ætlar ekki
að kasta steinum á mig héðan af, og
að þú lætur aðra hætta því, því að vita
skaltu, barn mitt, að hver steinn, sem
kastað er í dysina, hittir hjarta mitt,
svo ég hljóða upp yfir mig. Guð hefir
séð aumur á mér og fyrirgefið mér, en
mennirnir hata mig ennþá. Þeir hafa
einkent leiði mitt með þessum steinum,
til þess að svívirðing mín skuli verða
eilíf. Vertu ekki svona hörð, kæra
harn, ég grátbæni þig, Grímsbakkasól,
hyldu mig! hyldu mig!“
Konan hvarf, en Helga var vakin af
ömmu sinni, sem vaknaði við það, að
Helga grét upp úr svefninum. „Hefir
þig dreymt illa?“ spurði hún. Reyndu
að sofna aftur og kærðu þig ekkert um
drauminn. Þú veizt líka, að illir draum-
ar eru æfinlega fyrir góðu efni.
En í þessu skjátlaðist henni, góðu
konu. Þetta var enginn Ijótur draumur,