Æskan - 15.12.1927, Blaðsíða 17

ÆSÍC AN
ioð
»Hjá G rímsbakka", svaraði faðir stukku þegar áf baki og hleýptu hest-
hans, „þarna er sjálfur bærinn upp frá, urium á beit á nýja balann, en settust
og þarria er Hrafnagjáin nokkuð lengra
í burtu, og hérna við veginn? — Vittu
nu, hvort þig rankar ekki við neiriu,
sem hér átti að vera“.
Þorvaldur þurfti ekki þessa ániinn-
ingu. Hann mundi vel eftir kvöldinu,
þegar hann fór hér fram hjá, og hljóp
af baki og kastaði þremur steinum í
dysina, eins og faðir hans bauð hon-
um. Allur þessi æskuviðburður var hon-
um nú fyrir sjónum, eins og hann
hefði l)orið við daginn áður; litla stúlk-
an fállega og gamla konan með augna-
skýluna. —■ En hvað hér var orðið um-
breýtt; dysin var orðin að grænum
hól og holtið að fögrum grasbala.
„Ertu ekki alveg hissa?“ sagði fað-
ir hans. „Þetta hefir hún Helga Grims-
bakkasól gert, á meðan þú varst í
burtu. Síðan sagði hann honum frá
öllu, sem hann og aðrir vissu um þetta
fyrirtæki.
Þorvaldur varð nú altaf meira og
meira hugsandi, meðan faðir hans lét
dæluna ganga. Hún, sem einu sinni var
svo einurðarlaus, að hún þorði ekki
að líla upp á hann, var nú orðin stór
og falleg stúlka. Hvenær hafði hann
líka heyrt um annað eins þarfaverk?
Meðan hann var að hugsa um ýmsar
bollaleggingar og ætlaði sér ekkert ó-
fært, hafði hún, litla stúlkan einurð-
arlausa unnið það verk, sem enginn
gat annað en dáðst að. Hún hafði gert
dys glæpafullrar konu að fögrum leg-
stað og þaggað niður allar ákærur
gegn henni, svo þær voru gleymdar.
Hún hafði afnumið illgresið og yfir
þenna stað hafði hún leitt blessun og
gróða, yfir þenna stað, þar sem óbless-
unin grúfði yfir og náttúran lá sem í
dái og gat ekki ralcnað við.
„Það er fjarska heitt í dag, faðir
minn! Eigum við ekki að æja hérna
dálitla stund?“ sagði Þorvaldur. Þeir
sjálfir undir hólinn hennar Hclgu.
„Nú held ég að menn fari loksins
að staldra við hjá Grímsbakka", sagði
Grímur brosandi við dóttur sína, þeg-
ar hann sá hestana á beit niðri við
veginn. Helga setti hönd fyrir augu
og sá —• jú, gráan hest gat hún séð og
annan brúnföxóttan. „Þá er það hann
Magnús í Fagradal“, sagði Grímur, „að
minsta kosli er það sá föxótti hans.
Já, ég þykist vita að hann muni vera
að flytja hanri son sinn frá skipi. Nú
er þá Þorvaldur orðinn útlærður“,
sagði hann.
Nú voru menn þá loks farnir að æja
og hvíla sig undir hæðinni og Þor-
valdur var fyrsti maðurinn sem gerði
það. Nú var Helga glöð, því að hún
í'ann að bæn fölu konunnar var upp-
fyit.
Hún stóð á túninu þangað til
þeir stigu á bak aftur og héldu burt.
Þá sneri maðurinn á gráa hestinum
sér við og nam staðar. Hann horfði
fyrst á hólinn, og síðan upp að bænum.
Hjartað hennar sló nú fljótara. Hún
vissi, að hún var svo langt burtu að
hann gæti einungis séð sig tilsýndar og
þó roðnaði hún, eins og hann sæi inn
í hugskot hennar. — Hún hafði aldrei
gleymt honum, síðan fyrst þau hittust
við dysina.
Það var eins og blettinn vantaði ekki
nema vígsluna. Eftir áð Fagradals-
bóndinn og sonur hans höfðu fyrstir
áð þar liestum sínum, fóru nú fleiri
ferðamenn að hafa þar áfangastað.
Það var sönn gleði fyrir Grím. „1 þess-
ari viku liafa menn áð þar“, sagði
hann, „og tvisvar sinnum meira“. —
„Þrisvar sinnum þessa vikuna" — „já!
og nú á hverjum degi. Nú er þó eitt-
hvað orðið við Grímsbakka“, sagði