Æskan - 15.12.1927, Blaðsíða 21

Æ S K A N
113
5 Sagan \
| af systkinunum sjö. |
| Eftir Zack. Topelius. |
r
fcg að segja þér stutta sögu af
sjö systkinum? Hún gerðist á
norðurhjara heims. Það skiftir
minstu, hvar það var, þvi góð börn eru
alstaðar í heiminum, og hvar sem er
eru heilagir englar við hlið þeirra, og
alstaðar líta Guðs mildu föðuraugu
með kærleika eftir litlu börnunum í
skarkala þessa heims.
Jæja, einu sinni voru sjö systkini.
Um seinustu jól léku þau sér öll sam-
an og voru svo glöð og kát, og fögn-
uðu svo hjartanlega yi'ir jólagjöfunum
og sungu og dönsuðu i kringum jóla-
tréð.
Þegar þau voru orðin þreytt, spentu
þau greipar og báðu Guð innilega að
varðveita sig frá öllu illu og leiða sig
frá öllum freistingum og hættum í líf-
inu og svo féllu þau í væran svefn i
Jesú nafni. Og af því það var jóla-
nótt, þá sungu hinir heilögu og ósýni-
legu englar ofar öllum vetrarskýjum:
„Dýrð sé Guði í upphæðum, friður á
jörðu með þeim mönnum, sem hann
hefir velþóknun á!“ Og þetta sungu
þeir alla nóttina.
Þegar mamma þeirra las með þeim
blessunarorðin, áður en þau fóru að
sofa, spurði eitt þeirra: „Hvað þýðir
eilifur friður?“
„Það á ég nú ekki gott með að skýra
fyrir ykkur; við verðum að finna til
hans og njóta hans“, svaraði hún og
þó reyndi hún að gera þeim skiljan-
legt, hvað það væri, en þau skildu það
ekki vel.
Um næstu páska, og reyndar löngu
fyr, voru ekki nema þrjú af systkin-
unurn eftir hér á jörðu. Almáttugur
Guð hafði á skömmum tima kallað
fjögur af þeim burt frá ölíum sorgum
og freistingum hér í heimi.
Jón, Berta og Ólafur, og minsta barn-
ið í vöggunni, voru orðin þreytt á að
leika sér .og gráta hér á jörðunni og
svo höfðu þau lokað höndunum til
bænar i síðasta sinn og lögðust til
hinnar hinztu og' eilífu hvíldar.
Jón var elztur og seinastur þeirra,
sem Guð tók til sín. Hann hafði þá
þegar skýrari og gleggri hugmynd um
Guðs ríki en hin börnin.
Þess vegna spurði hann lika, síðasta
daginn sem hann lifði, hvort hann gæti
talist til litlu barnanna, sem heyrðu
Guðs ríki til, fyrst hann væri orðinn
svona stór.
Mamma hans fullvissaði hann um
að svo væri, fyrst hann þráði það sjálf-
ur og tryði á óendanlegan kærleika
Guðs.
Þá var hann ánægður og lagði sjúka
höfuðið sitt út af og leið svo burt án
þess að vottaði fyrir nokkrum þján-
ingum í björtu og sinágerðu andlitinu.
Það bar eigi vott um annað en frið
og sælu, sem stórviðri heimsins fá eigi
raslcað.
En litlu systurnar þrjár, sem eftir
voru, syrgðu og grétu sig rauðeygðar;
og þegar þær sáu brúðurnar, sem hún
Berta hafði leikið sér að, eða tréhest-
ana hans Jóns og Ólafs, sem stóðu
hlið við hlið á sínum stað, þá grétu
þær enn meira og þá fanst þeim þær
vera svo einmana, enda þótt þær væru
þrjár saman.
En englar Guðs á himnum viss vel,
hvers vegna þetta hafði að borið og
þeir grétu ekki, heldur brostu blítt,
brostu eins og þeir einir geta brosað,
sem sælir eru.
Eitt kvöld sátu þeir allir á björtu
stjörnunni og hin fjögur nýkomnu börn
sátu meðal þeirra í hvítum klæðum