Æskan - 15.12.1927, Blaðsíða 22
114
ÆSK AN
og horfðu niður til kæru, litlu systr-
anna sinna, sem syrgðu á jörðunni
Þegar Jón sá, hve þær grétu beisk-
lega, vaknaði engilhjartað í brjósti
hans og hann sagði við englana:
„Leyfið mér að fara niður til þeirra
litla stund og segja þeim, .hve óum-
ræðilega sæl við erum hér uppi hjá
Jesú!“
En þá svöruðu englarnir vingjarn-
lega: „Það leyfist engum, því þær geta
Jesið um það alt saman í orði Guðs!“
En þá sagði Jón: „Leyfið örlitlum
blæ af andardrætti mínum að leika um
blöðin í biblíunni, sem liggur opin á
borðinu heima“.
Og það leyfðu englarnir, því það var
ekki á móti vilja Guðs.
Og andi Jóns lék um blöðin og fletti
þeim ósýnilega og komu systurnar þá
auga á fegurstu og huggunarríkustu
orðin í heilagri ritningu.
Þar lásu þær: „Leyfið litlu börnun-
um að koma til mín og bannið þeim
það ckki, því slíkra er Guðsríkið“.
Og enn lásu þær: „Ég er upprisan og
lífið; hver sem á mig trúir, hann skal
lifa, þótt hann degi“.
Enn fremur lásu þær: „Faðir, ég vil
að þeir, sem þú gafst mér, séu hjú mér
þar sem ég er“.
Þegar systurnar lásu þessi orð, þá
urðu þær glaðar og rólegar, þvi þær
vissu, að orð Guðs er eilífur sannleik-
ur. En andi Jóns kom aftur frá blöð-
um biblíunnar og þakkaði Guði.
Nú voru páskar á jörðunni og hvítur
snjórinn bráðnaði og hjaðnaði niður af
leiðunum, sem geymdu systkinin fjög-
ur, en hin þrjú, sem eftir voru, syrgðu
ekki meira. Þau hugsuðu um Jesúm
Krist, sem dó fyrir oss, sleit viðjar
dauðans og reis upp fyrir oss, til þess
að vér skyldum einnig rísa upp til
eilifs lifs, ef vér trúum.
Og svo gengu systurnar þrjár út að
litlu gröfunum fjórum og spentu greip-
ar i bæri.
Nú fyrst skildu þær síðustu orðin
i blessunarorðunum:
„Gefðu oss þinn eilífa frið!“ ,
Jólatréð
(Úr ])ýzku).
Xúlgast júla lífglöð líeti
Ijúft meS von og tilhlökkun,
ó, sú gleöi, ó, sú kæti
annað kvöld er verða mun,
prýtl ]>d Ijómar listum með
Ijósum alsetf jótatréð.
l'egri en hásals Iwelfing bjarta
lijálmum Ijósa prýdd við dans
okkar stofa skal þá skarta
skreytt af jólaljósa krans.
Munum enn hve indœll þar
aftan jóla i fyrra var.
Ætli’ að munum hest á hjólum
hirði og lxjörð við grœna flés
striðsher, eimslcip, stokk með tólum,
stórmörg Ijós og flöggin irés,
jólastjörnu, engil, álf,
efst upp fest við loppinn sjálf?
Sticrðar brúðu munum mæla,
munum pósthorn, skœrt er gall,
nýju fötin, narlið sœta,
Nóa-örk og sprikla-karl,
tvo með hömrum trémenn slá
talctföst högg svo stóðust á.
Við á morgun megum trúa
rnörg að veitist gleðin ný,
foreldrar oss fögnuð búa,
fyrir löngu hugðu að þvi.
Börn sem ekki elska þá
mttu ei nokkurn hlut að fá.
(Sbr. Jólabók 1924.) Stgr. Th.
Úfgefandi Sigurjón Jónsson. — PrenfsmiSjan Gutenberg.