Æskan - 01.02.1928, Blaðsíða 1

XXIX. árg.
Reykjavík — Febrúar 1928.
2. blaC.
Mesti sundgarpur Islands.
Þið þekkiC öll söguna um Kjartan
Ólafsson. Hann var einn af fræknustu
sundgörpum forfeðra okkar. Einu sinni
þreytti hann sund við Ólaf konung
Tryggvason, og reyndist honum jafn-
snjall. Var þetta vel gert, því að Ól-
afur konungur var svo frækinn íþrótta-
maður, að fáir stóðu honum á sporði.
Annar mesti sundgarpur í fornöld
var Grettir Ásmundarson, útlaginn ó-
gæfusami. Hann var dæmdur til þess
að lifa í útlegð og enginn mátti hjálpa
honum, en allir máttu drepa hann.
Hann fór huldu höfði um óbygðir
landsins og komst loks út í Drangey.
Meðan hann var þar, vann hann eitt hið
mesta afreksverk í íþróttum, sem við
þekkjum. Hann syndi aleinn og fylgd-
arlaus úr Drangey til lands. Þetta var
um vetur og kalt í veðri. Þrátt fyrir
það komst Grettir klaklaust til lands.
Því kvað Stephan G. Stephansson:
„Mörg er sagt að sigling glæst,
sjást frá Drangey mundi.
En Grettis ber þó höfuð hæst
úr hafi á Reykjasundi".
Jeg hefi nefnt hjer aðeins tvo sund-
garpa, af því að þeir taka öðrum svo
langt fram.
Sund yar mjög alment í þá daga
hjer á landi. ÞaC kunnu flestir, jafn-
vel þrælar. Þótti þaC vanvirCa mikil aC
vera ósyndur. ÞaC var sjálfsagt aC láta
strákana læra þaC og telpur líka.
Erlingur Pálsson, sundkappi.
En þetta fór af. íslendingar gleymdu
sundíþróttinni. Langan tíma, mörg
hundruC ár, kunnu mjög fáir íslend-
ingar aC synda. ÞaC þótti jafnvel stór
undur, ef einhver kunni það.
Nú er þetta, sem betur fer, aftur aC
breytast. Mönnum hefir skilist, hve