Æskan - 01.02.1928, Blaðsíða 4

12
ÆSK AN
verðskuldar laun vinnunnar — og ljett-
úðugt spilafífl, sem stelur því, er aðrir
hafa innunnið.
Þú getur orðið sterkur maður, sem
hefir vald yfir sjálfum þjer — og sá,
sem illar og lágar hvatir ráða yfir.
Að manni, sem byggir upp og hjálp-
ar öðrum — og þeim er rífur niður og
steypir náunga sínum í ógæfu. Þú get-
ur orðið iðinn — og þú getur orðið
letingi.
Alvarlegur maður —- og ljettúðugur.
Orðheldinn maður —- og ósannsögull.
Stiltur maður —; og ofstopi. Bindind-
ismaður — og drykkjumaður. Gjaf-
mildur maður — og nirfill. Sannur
maður — og smjaðrari.
Alt þetta getur þú orðið. Þú verður
það, sem þú velur.
Jeg vildi óska að þú veldir að eins
það, sem gott er og göfugt.
„Magne“.
st
Töfrafiðlan.
II. Niðurl.
Friðrik settist á stein og beið sólar-
lagsins. Og brátt breyttist liturinn á
vatninu. Fyrst var það skinandi, eins
og glóandi gull, síðan dumbrautt. En
svo lengdust skuggarnir meir og meir,
og loks hvarf síðasti geislinn. Vatnið
lá dimmblátt.
Þá sá Friðrik kynlega veru koma
upp úr vatninu.
Það var fossbúinn. Hann hafði
hvanngrænt hár, sem náði niður á
ökla. Hann klifraði upp á stein, og Ijet
fæturna lafa niður í vatnið, Tók hann
svo að greiða hár sitt með fingrunum.
En það var erfitt verk, því að kuð-
ungar og skeljar, þang og þari loddi
í hárinu, og fossbúinn gretti sig og
var í vondu skapi.
Nú er best að nota tækifærið hugs-
aði Friðrik með sjer. Hann stóð á fæt-
ur, geklc fyrir fossbúann, hneigði sig
og sagði:
„Gott kveld, herra minn“. En foss-
búanum brá svo við kveðjuna, að hann
hentist niður af steininum og fór á
bólandi kaf.
Brátt rak hann þó upp höfuðið og
sagði ólundarlega:
„Hvað vilt þú mjer?“
„Fyrirgefið þjer, herra minn, svar-
aði Friðrik, „jeg er sem sje rakari, og
mjer þætti mikill heiður, ef jeg mætti
greiða yður“.
„Nei ert þú rakari. Það kemur sjer
bærilega. Jeg hefi verið í vandræðum
með hárið á mjer, síðan hún frænka
mín fór á burt með gullkambinn minn.
Nú er mjer sagt, að hún sitji á kletti
suður í Rín og syngi fyrir farmenn-
ina. Þeir horfa á hana og gleyma hætt-
unni, og margir þeirra kvað hafa
druknað.
Friðrik tók nú hvítan klút upp úr
tösku sinni, og batt um háls fossbú-
ans. Síðan burstaði hann hár hans og
kembdi, og bar í það olíu. Var það nú
orðið silkimjúkt og gljáandi. Svo
hneigði hann sig djúpt, eins og hann
var vanur að gera hjá rakaranum.
Fossbúinn leit niður í vatnið og
spurði:
„Hvað á jeg að borga?“
„Eins og yður þóknast“, var rjett
komið fram á varir Friðriks, en hann
hugsaði sig um, og tók að segja sögu
sína.
„Nú, þig langar til að verða fiðlu-
leikari", sagði fossbúinn, þegar hann
hafði hlýtt á söguna. „Lát mig heyra,
hvernig þú spilar“.
Friðrik tók nú upp fiðluna, og ljek
á hana það fallegasta, sem hann
kunni. Hann bjóst hálfgert við því, að
fossbúinn mundi klappa sjer lof í lófa,
en af því varð þó ekld.