Æskan - 01.02.1928, Blaðsíða 7

Æ S K A N
15
að snerta við iófunum. Hann gekk alt-
af göturnar og teygði sig út í desin.
Hann fór upp í básana hjá kúnum,
en gælti þess ætíð vandlega að fara
þeim megin, sem hann varð ekki sjeð-
ur utan frá. Annars var bærinn aðal-
heimlcynni hans. Þar fjeklc hann
kryddrjettina, sem voru kökur, blóð-
mör, sýra og roð, ruður og síðast, en
ekki síst, sætindi. Þau var hann sólgn-
astur í. Það var gaman að reka upp
í hann stóran kandísmola og' heyra
bruðninginn. Alt af sá hann um það,
að vera viðstaddur, þegar skamtað
var. Ruddist hann þá um fast, og svo
geldc liann manna á milli og sníkti.
Hann átti sjer þrjú bæli, sem hann
vakli sjer legu í eftir veðuráttu. Þeg-
ar vindur bljes af norðri, lá hann fyrir
sunnan bæinn í gluggatóft, en í sunn-
anátt lá hann fyrir norðan baðstofu-
stafninn. I logni lá hann uppi á hól í
liúsabænum, því að þaðan gat hann
sjeð inn.
Ýmsar listir kunni Steinn. Á morgn-
ana, þegar honum þótti seint farið á
fætur, kom hann á norðurgluggann og
barði með hornunum á gluggapóstinn.
Aldrei barði hann á rúðu. Hann þekti
nafnið sitt, ef kallað var á hann, þá
jarmaði hann. Ef maður hneigði sig,
gerði hann það á móti.
Alt af var hægt að láta hann leggj-
ast, hvernig sem á stóð fyrir honum.
Það þurfti ekki annað en að grípa um
annan framlegginn. Mest var þó gam-
an að sjá þennan slöttungssauð ganga
upp og niður stiga, eins ljettilega sem
hundur væri. Hann ljek sjer að þvi að
stökkva út og inn um gluggana, þegar
þeir voru opnir.
Þó okkur unglingunum þætti gaman
að Steini, var hann hálfilla liðinn af
þeim fullorðnu, einkum karlmönnum,
enda var hann altaf styggari við þá.
Við stelpurnar höfðum stundum gáinau
af því að fara í lcarlmannsföt. Gátum
við þá aldrei náð í hann úti.
Loksins leið að lokadeginum. Steinn
þótti orðinn nógu gamall og nógu mik-
ið búinn að skemma.
Einn dag var kallað til okkar höst-
um rómi: „Stelpur, komið og náið i
sauðinn“. Jeg fjekk hjartslátt. Jeg
vissi, hvað til stóð. Jeg heyrði hunda-
urg og læti. Steinn var lagður niður
og skorinn á háls. (Byssur voru þá
ekki komnar).
Þegar jeg sá, að fallega höfuðið var
laust frá bolnum, gat jeg ekki varist
því að tárast.
Atti jeg nú aldrei frainar að fá að
sjá hann lifandi? Eða skyldi ekki guð
almáttugur líka hafa skapað skepn-
urnar með ódauðlega sál. Mjer fanst,
að það hlyti að vera, annars hefði
söknuðurinn orðið þungur.
Þó átti hjer að eins ein sauðkind í
hlut.
0
*
I bróðerni.
„Það er full hjá þjer jatan, fákur minn,
iná jeg fara hjer upp í stallinn þinn
og tina mjer sallaltorn sarpinn í,
jeg sje að þú hefir nóg fyrir þvi“.
„Já, fugl minn, tíndu, þvi fullvíst er
að fóðrið er nóg handa þjer og mjer“.
Og saman þeir átu og sultu ei,
því salla át fuglinn, en klárinn hey.
Er sumarið kom og sólin hlý
á sveimi var bitmýið lofti í,
en fuglinn verndaði fákinn sinn,
hann fjekk þau laun fyrir veturinn.
Úlfur.
*