Æskan - 01.04.1928, Blaðsíða 5

ÆSK AN
29
*****************************************
* ... í
* ^gmsifi^éin^urinn. *
* Eftir Selmu Lagerlöf. M. Jónsdóttir þýddi *
* *
*****************************************
Frh.
Þegar bóndann bar að, sat konan
með barnið í fanginu. Henni var mjög
brugðið. Það var rjett eins og hún gæti
ekki trúað sínum eigin augum.
„Ekki hafði barnið mitt vígtennur",
sagði hún, og skoðaði barnið í krók
og kring. „Ekki hafði barnið mitt úlf-
grátt og úfið hár“, kveinaði hún, og
rödd hennar titraði al' skelfingu. „Ekki
hafði barnið mitt kló á litla fingri!“
Bóndinn hjelt að konan væri orðin
sturluð, og hann flýtti sjer af baki.
„Líttu á barnið“, mælti konan, „get-
ur þú skilið í þessum ósköpum?"
Bóndinn tók við barninu, en hann
var ekki lengi að fleygja því frá sjer
aftur. Hann fussaði og sveiaði: „Þetta
er umskiftingur“, sagði hann. „Það
er ekki barnið okkar“.
,„Hvað er að sjá þetta, ósköp ferðu
illa með barnið“, hrópaði konan.
„Sjerðu ekki að það er umskifting-
ur?“ spurði maðurinn. „Tröllin hafa
fælt hestana og stolið barninu okkar,
en látið þenna óþokka í staðinn".
„En hvar er þá blessað barnið mit?"
spurði konan.
„Það er nú í tröllahöndum", svar-
aði maðurinn.
Nú skildi konan, hvílík ógæfa hafði
hent þau. Hún náfölnaði, og bóndinn
hjelt að hún mundi detta dauð niður.
„Barnið okkar getur ekki verið langt
undan“, sagði bóndi og reyndi að sefa
hana. „Við skulum fara inn í skóginn
og Ieita“.
Batt hann síðan hest sinn og hjelt
inn í skóginn. Konan bjóst til að fylgja
honum eftir. En þá tók hún eftir þvi,
að umskiftingurinn lá skamt frá hest-
unum. Þeir gátu stigið ofan á hann á
hverri stundu. Það var líka auðsætt,
að þeim geðjaðist ekki að návist hans.
Það fór hrollur um konuna, þegar
hún hugsaði til þess að snerta við um-
skiftingnum, en hún tók hann samt
upp og lagði hann dálítið fjær hest-
unum.
„Hjerna er leikfangið, sem drengur-
inn okkar var með í höndunum",
hrópaði maðurinn. „Nú veit jeg að við
erum á rjettri leið“.
Konan flýtti sjer til hans, og nú
gengu þau lengi, lengi um skóginn og
leituðu. En þau fundu hvorki barnið
nje tröllskessuna. Og þegar myrkrið
datt á, þá urðu þau að snúa aftur, við
svo búið, og halda til hestanna.
Konan var úrvinda af harmi, en
bóndinn beit á jaxlinn og mælti ekki
orð frá munni.
Hann var af góðri og gamalli ætt.
Sonur hans, sem nú var í tröllahönd-
um, var síðasti afspringur þeirrar ætt-
ar. Ef hann hefði ekki fæðst, þá mundi
ættin hafa dáið út. Nú var bóndinn
gramur við konu sína fyrir það, að
hún skyldi hafa mist barnið.
Hún hefði átt að meta drenginn
meira en alt annað, hugsaði hann. En
þegar hann sá, hve sorgbitin hún var,
þá gat hann ekki fengið af sjer að á-
víta hana.
Frh.
st