Æskan - 01.06.1928, Blaðsíða 6
46
ÆSKAN
mcir og átli ])ágl með að slilla sig um
að hlaupa lieint yl'ir grasflötina í garð-
imiin.
„Rjett einu sinni of seinn“, þrumaði
maðurinn reiðulega. Prentvjelarnar bil-
aðar! Það er þín venjulega afsökun. —
Nei, þetta er þá nýr drengur!“
,,Já, svaraði Jens stiílilega og fekk
honuin lilaðið. ,,Jeg hefi lofað að bera
út hlöðin fyrir fjelaga minn, meðan
liann er í sumarleyfinu sínu. Þetta er
fyrsti dagurinn, og jeg bið yður að af-
saka, að jeg kem of seint. Það skal ekki
koina fyrir oftar“.
,,Við sjáum nú ti 1 “, svaraði maður-
inn og fór inn.
Jens horfði á eftir honum dálitla
slund, og svo lagði hann al' slað heim
á leið.
Jens álti langa leið fyrir höiidufn og
verkjaði í fæturna af þreytu, þó fór
hann langan krók til að ganga ekki yfir
grasflötina.
Daginn eftir slóð gamli maðurinn
einnig á tröppunum. Nú kom Jens í
tæka tíð og vonaðist eftir að fá hrós
fyrir dngnaðinn. En sú von hrást hon-
um. —■
„Hvers vegna fer þú ekki beint yfir
flötina ?“ spurði maðurinn, — það
gjörði hinn strákurinn alt af“.
„I>að bælir grasið", svaraði Jens. „Og
mamma mín sagði, að jeg mætti ekki
gjöra það“.
„I>að mundi þó að minsta kosti spara
þjcr 10 skref á dag“, sagði maöurinn.
„Jcg —- jeg vil samt sem áður fara
krókinn“, sagði Jens liissa yfir þessu
háttalagi mannsins.
Gamli maðurinn tók glottandi við
hlaðinu og Jens gekk lnigsandi leiðar
sinnar, og' muldraði fyrir munni sjer:
,,I>að vildi jeg, að þessi karlfuskur væri
ekki alt af úli, þegar jeg kein með
hlaðið, mjer leiðist þessi sjerviska
hans“.
Og Jens varð að ósk sinni. Gamli
maðurinn sásl ekki á Iröppunum eftir
þella.
Nú koin Jakoh aftur úr sveitinni, og
Jens litli varð að fá eitthváð annað að
gjöra. Hann leitaði í dagblöðunum og
loks fann hann auglýsingu: „Sendi-
sveinn getur fengið atvinnu“. Þessi aug-
lýsing var frá stærsta bankanum í borg-
inni.
Jens litli var vongóður og daginn eft-
ir fór hann að finna bankastjórann.
Hann varð að bíða í langan tíma eftir
að sjer yrði hleypt inn.
En hver ge.tur ímyndað sjer undrun
hans, þegar hann sá að bankastjórinn
var enginn aniiar en sjervitringurinn,
sem honuin hafði leiðsl svo mikið.
„Nú, nú“, sagði hann þegar Jens kom
inn, „svo þú vilt fá atvinnu. Ertu nú
orðinn þreyttur á að bera út blöðin, þú
ert víst einn af þeim, sem ekki eira
lcngi við það saina“.
„Nei“, sagði Jens, — nú var hann
vonlaus um stöðuna. „Jeg var bara í
slað annars, og nú er hann kominn
aftur“.
„Það veit jcg“, sagði bankastjórinn,
þú þurftir nú ekki að segja mjer það.
Nú liefi jeg girt flötina, inina ineð
gaddavír“.
Hann hrosti íbygginn og horfði á
Jens.
„Bestu meðmælin hjer eru þau, að
láta sjer ant um eigur annara. Jeg liafði
auga á þjer í hvert sinn, er þú færðir
mjer blaðið. — Þú vildi ekki troða nið-
ur flötina mína. Með því hefir þú unnið
trapst mitt og sýnt, að þú átt skilið að
l'á stöðu hjer. Komdu hingað kl. hálf
níu í fyrramálið og gætlu þess að koma
ckki of seint, eins og fyrsta daginn, sem
þú barst út blöðin. Vertu sæll“.
Jens litli kvaddi hæversklega og þaut
úl úr skrifstofunni, og hann rjeði sjer
varla lyrir gleði. Þannig varð lcrókur-
inn, scm Jakob hafði hætt hann fyrir,
hcin braut að mikilsvirlu lífsstarfi.