Æskan - 01.07.1928, Blaðsíða 6

54
ÆSKAN
litli, silfurtæri lækurinn, sem hafði veitt
henni ótal ánægjustundir. Hún hafði
stiklað þar á steinunum, hent sig yfir
hann, hvar sem var og vaðið hyljina
fram og aftur. Og mörgum sinnum
hafði hún leikið sjer við uppspretturn-
ar í lækjarbotninum, kastað berjum of-
an í vatnið og látið ólgandi uppsprett-
una færa sjer þau aftur upp á yfirborð-
ið. —
En nú varð hún frá að hverfa við
svo búið. Hún beygði upp ineð læknum
alla leið upp fyrir botninn, reið siðan
upp í Fossbrekkuna, til þess að skygn-
ast ofan í hvammana og niður með
ánni. En þar var engin lifandi vera
sjáanleg.
Siggu var ælíð órótt i huga, ef hún
átti leið fram hjá fossinum, þegar
rökkva tók. En inargan sólbjartan sum-
ardag hafði hún setið þar geiglaus og
látið sig dreyma við dularfullu söngv-
ana hans. Stundum var tónninn svo
angurblíður og þrunginn af sorg og
söknuði. Og þá varð hún sannl'ærð um,
að það væri satt, sem amma hennar
hafði sagt henni, að ógæl'usamur huldu-
sveinn byggi í berginu.
En aldrei höfðu hljómarnir verið
þýðari og þróttmeiri en í dag, og aldrei
hafði úðinn teygt sig meira upp í loítið
— alla Ieið upp til þokunnar, eins og
hann vildi hvísla einhverju að henni.
— „Blessuð þokan“, varð Siggu ósjálf-
rátt að orði. Ef til vill var það hún,
kóngsdóttirin í álögum, sem huldu-
sveinninn ógæfusami harmaði og þráði.
Og Sigga óskaði þess af öllu hjarta, að
hver einasti maður blessaði þokuna, því
að þá átti hún að losna úr álögunum.
En Sigga varð að hraða sjer. Hún
veifaði litlu birkihríslunni, sem hún
hjelt á í hendinni, svo að Rauðka sá
þess kostinn vænstan að greiðka spor-
ið. Hún reið upp á hverja hæð og hó-
aði alt hvað af lók. Ef til vill lágu ærn-
ar í einhverri skógarlautinni skamt
í burtu. Kátur hljóp geltandi i allar átt-
ir, en kom að vörmu spori aftur til
Siggu með öánægjusvip.
Nú hætti Siggu að lítast á blikuna.
Ef til vill höfðu ærnar rásað austur
fyrir heiði og lent saman við Fellsærn-
ar. Og það kom grátkökkur i hálsinn
á henni, þegar hún hugsaði uin það,
hvernig hún gæti aðskilið ærnar. Hún
vissi það ofurvel, að hún var ekki fjár-
glögg. Strákarnir höfðu svo oft strítt
henni með því. — Nú gat hún ekki
lengur stöðvað tárin. Hún henti sjer af
baki, lagðist grátandi niður í brekkuna
og hað guð heitt og innilega að hjálpa
sjer.---------
Sigga hrökk við. Hún heyrði hundgá
skamt frá sjer, og niður með hólnum
rann stór fjárhópur. En Gvendur á Felli
reið í harðaspretti austur heiðina með
nokkrar kindur á undan sjer. Hún
flýtti sjer á hak, reið á eftir ánum og
kaslaði tölu á þær. Þarna voru þær all-
ar í einum hóp, ærnar, sem hún hafði
verið að leita að — og Höfða-Kolla
fremst í flokki. Það var svo' sein auðvit-
að, að hún hefði ráðið ferðinni, fjalla-
fálan sú arna.
Glöð í huga hjelt Sigga litla heimleið-
is á eftir ánuin. — En hvað guð var nú
góður að láta Gvend á Felli finna ærnar
hennar og víkja þeim í veg fyrir hana.
Þegar Sigga litla koin heim, var
vinnukonan að kvía ærnar, sem heima
voru, en mamma hennar kom með
mjaltaföturnar lieiman frá bænum.
„Þú ert komin með ærnar, Sigga
mín“, sagði mamma hennar. „Þú varst
dugleg að finna þær allar í þokunni.
Nú skaltu fara heim og borða morgun-
matinn þinn. Við Fríða mjólkum einar
í þetta sinn. Þjer veitir ekki af að hvíla
þig, þú ert lniin að hafa svo mikið fyrir
ánum“.
„Blessuð mamma mín“, hugsaði
Sigga. — „En hvað hún Sveina á Hóli á
hágt að eiga enga mömmu“. V.