Æskan - 01.07.1928, Blaðsíða 12

60
ÆSK AN
hófst. Jóhann varð drykkjumaður.
Veslings maðurinn minn. Þegar dreng-
urinn okltar óx upp, fór hann sömu
leiðina, og alt, sem við áttum, rann í
vasa vínsalans. Jóhann t'ekk tauga-
veiki og dó, og drengurinn okkar datt í
sjóinn og druknaði kvöld eitt, þegar
hann var dauðadrukkinn.
Já, kæru lillu stúlkur. Þegar Jiið verð-
ið fullorðnar húsmæður, megið þið al-
drei, aldrei hleypa víninu inn á heimili
ykkar. Nú hafið þið heyrt mína sorg-
legu sögu, og margir hafa slíka sögu að
segja. En nú verð jeg að fara. Jeg
þakka ykkur kærlega fyrir, og verið
þið nú sælar.
Þóra: Verið þjer sælar, og þakka yð-
ur fyrir, að þjer sögðuð okkur jiessa
sögu. (Konan fer). Þú mátt ekki vera
reið við mig Ása, af því að mjer gramd-
ist áðan. Nú er jeg orðin vitrari, og al-
drei skal neitt svo hættulegt koma inn
á mitt heimili, þegar jeg verð slór. Því
lofa jeg þjer Ása.
Ása: Því lofa jeg einnig. Og ekki vil
jeg heldur hafa fugla í búri. — Ileyrðu
Þóra, við skulum æfinlega reyna að
gjöra það, sem rjett er, og þá þurfum
við ef til vill ekki að iðrast og gráta
eins og þessi auniingja kona. Það hlýt-
ur að vera óltalegt, að vera svona sorg-
mæddur á elliárunum.
Þóra: Já, Ása, við skulum vera eins
góðar og við getum.
Þýtt úr „Magne".
0
Rakarinn: „Retta er fyrsta sinni, sem jeg
hefi þá ánægju að raka yður“.
Maðurinn (s,em átti að raka): „Nei, jeg
hefi koinið hingað einu sinni áður“.
Rakarinn: „Jæja, jeg gat ekki þekt nndlit-
ið aftur"!
Máðurinn: „Því get jeg \'el trúað. Nú eru
sárin öil gróin".
0
INU sinni var lítill drengur, sem
hjet Bjarni. Hann var svo fátæk-
ur, að hann átti hvorki skó nje
sokka. Hann varð að ganga um og betla,
til þess að deyja ekki úr hungri. Á hverj-
um degi ráfaði hann um sveitina í jiess-
um erindum.
Kvöld eitt var hann orðinn fjarska
þreyltur. Hann var búinn að ganga
mjög langt, þann daginn. Fætur lians
voru orðnir logandi sárir og dauðmátt-
lausir.
„Ef jeg aðeins hefði nú skó á fæt-
urna“, sagði veslings Bjarni litli við
sjálfan sig. „Eða ef jeg ætti nú vísan
góðan næturstað. Dæmalaust væri það
nú gott“.
En hann var kominn langt frá öll-
um mannabygðum. Hann sá hvergi
hreysi, sem væri líklegur næturstaður.
Nú var sólin að setjast og þá mundi
honum verða kalt á fótunum,
Rjett hjá veginum var ofurlítill sand-
höll, og meðfram honum rann lækjar-
spræna. Bjarni fleygði sjer niður í sand-
inn, rjett hjá læknum, og steinsofnaði
eftir stutta stund.
Skömmu eftir að Bjarni var sofnað-
ur, komu nokkrir smásteinar veltandi
ofan af veginum. Þeir ultu niður að
læknum og fóru að tala við sandkorn-
in á botni lækjarins og meðfram lion-
um. Á einum smásteininum var blóð-
blettur. Hann var úr öðrum fætinum
hans Bjarna litla, sein orðinn var blóð-
risa eftir göngulagið. Litli steinninn
með blóðbletlinum sagði við sand-
kornin:
„Eiguin við ekki að leggja sainan
getu okkar og búa til skó á fæturna
hans Bjarna litla?"