Æskan - 01.07.1928, Blaðsíða 15

ÆSK AN
63
*****************************************
* *
í ^^'ms^iftinquTÍnn. *
* Eftiv Selmu Lagerlöf. M. Jónsdóttir þýddi■ *
* *
*****************************************
Framh.
Nokkur ár voru liðin.
Bóndakönan sat einn morgun ein í
stofunni sinni. Hún var að bæta barna-
föt. Þar var hver bótin við aðra. Konan
stundi þungan og sagði við sjálfa sig:
„Sá á enga sældardaga, sem leggur
gustukabarni lið“.
Hún saumaði i ákafa, en altaf fann
hún ný og ný göt. Hún var orðin þreytt
og gat varla tára bundist.
„En það veit jeg, að ekki mundi jeg
telja nálsporin, væri jeg að gerá við
fötin hans sonar míns", hugsaði hún.
„Mikið er jeg búin að þola fyrir þetta
vesalings barn“, sagði konan við sjálfa
sig, þegar hún byrjaði á næstu bótinni.
„Rjettast væri, að jeg færi með hann
út i skóginn og skildi hann þar eftir.
Hver veit nema að hann kæmist þá
heim til sin? En — jeg þyrfti nú ekki
að hafa svo mikið fyrir þvi að losna
við hann. Ef jeg hefði ekki stöðugar
gætur á honum, þá mundi hann fara
sjer að voða, drekkja sjer í brunnin-
um, eða hundarnir kæmu og bitu hann.
Allir á heimilinu hata hann. Já, — það
væri litill vandi að losna við hann“.
Konan stóð nú á fætur og gekk að
rúmi, sem var í einu stofuhorninu. Þar
lá drengurinn sofandi. Hún horfði á
hann um stund. Hann hafði stækkað
og var nú ennþá ófrýnilegri en þegar
hún sá hann i fyrsta sinni. Munnurinn
liktist gini, augabrúnirnar bunguðu
fram, kafloðnar og svartar, og hörund-
ið var biksvart.
„Það minsta er nú að vaka yfir þjer
og gera við fötin þin. — En maðurinn
ininn hefir andstygð á mjer, vinnu-
mennirnir fyrirlíta mig, vinnukonurn-
ar hæðast að mjer, kötturinn hvæsir,
þegar hann sjer mig, hundurinn urrar
og geltir að mjer, og þii einn átt sök á
þessu öllu. En það allra versta er þó
það, að í hvert sinni, sem jeg lít á þig,
man jeg eftir drengnum minum. —
Blessaður litli glókollurinn minn, hvar
skyldi hann nú vera niður kominn; ef
til vill liggur hann nú á heyi og hrísi
i helli tröllskessunnar, — ef hann er
þá á lifi“.
Dyrnar opnuðust, og flýtti konan sjer
þá til vinnu sinnar. Það var bóndinn,
sem inn kom. Hann var glaðari i bragði
og vingjarnlegri heldur en hann hafði
lengi verið.
„Það er markaður i þorpinu i dag“,
mælti hann. „Ættum við ekki að fara
þangað?"
Það hýrnaði yfir konunni við þessi
orð, og kvaðst hún gjarna vilja fara.
„Þá skaltu búa þig i snatri". sagði
maðurinn. „Við verðum að fara gang-
andi, því að hestarnir eru langl úti i
haga. En ef við förum skemstu leið,
yfir fjallið, þá komum við í tæka tíð“.
Eftir skamma stund, stóð bónda-
kona sparibúin í dyrunum. Þetta var
mesti gleðidagur, sem hún hafði lifað
í mörg ár, og hún hafði steingleymt
umskiftingnum. En alt i einu datt
henni í hug, að nú ætlaði bóndi að
narra sig að heiman, til þess að hægt
væri að fyrirkoma umskiftingnum á
meðan.
Hún flýtti sjer inn í stofuna og kom
aftur að vörmu spori, með strákinn á
handleggnum, þennan lika litla slött-
ólf.