Æskan - 01.11.1928, Blaðsíða 3

ÆSK AN
83
út úr sjer. Þá verður nú heldur en
ekki „handagangur í öskjunni“.
Annar fiskur er það, seni geymir
lirognin sín upp í sjer, þangað til
seiðin koma úr egginu. Móðirin svelt-
ur á meðan. Hún opnar ekki munn-
inn, þótt henni sje boðið „sælgæti“.
Þegar seiðin eru farin að synda,
koma þau altaf á kvöldin til mömmu
sinnar. Þau synda inn í munninn á
henni, og þar sofa þau yfir nóttina.
Margt mætti fleira nefna, ef rúm
leyfði. En þetta verður að nægja um
íiskana í þetta sinn.
G. .G.
Sl
Hringur og Hlaðbjört.
Æfintýri.
Frli. -----
Þegar þau voru sloppin á land upp,
þekti Hringur að hann var kominn
heim í ríki föður síns. Sárlangaði hann
að bregða sjer heim í kongsgarð, áður
en hann fylgdi Hlaðbjört heim. En ekki
var nærri því komandi. Hún var svo
hrædd um, að hann kynni að gleyma
loforði sínu og kæmi aldrei aftur. Hann
þrábað hana leyfis og sór og sárt við
lagði, að hann skyldi ltoma aftur hið
skjótasta, og ljet hún þá loks undan.
„Lofaðu mjer einu, áður en við skilj-
umst“, mælti Hlaðbjört. „Mæltu ekki orð
af vörum meðan þú ert burtu frá mjer.
Gjörirðu það, hrína álög nornarinnar á
þjer, og þú gleymir mjer“. Hjet Hring-
ur þessu. Hann bað hana bíða sín og
kvaðst mundu koma aftur að stundu
liðinui. Hann ætlaði aðeins að láta föð-
ur sinn og móður sjá, að hann væri
á lífi.
Síðan reið hann heim til hallar. For-
eldrar hans komu út á móti honum og
fögnuðu honum allshugar fegin, og
þóttust þau hafa heimt hann úr Helju.
En þó var þeim það áhyggjuefni, að
hann mælti eklti orð, og þóttust sjá að
hann hefði orðið fyrir álögum nokkrum.
Þegar hann bjóst til farar, að stundu
liðinni, þorðu þau þess vegna ekki að
aftra honum.
En í því að Hringur kom út í hallar-
garðinn kom Tryggur gamli, hundur-
inn hans, þjótandi. Hann var alveg ærð-
ur af kæti af því að finna húsbónda
sinn, flaðraði upp um hann, sleikti
hendur hans, hoppaði og gelti af á-
nægju.