Æskan - 01.12.1928, Page 1

XXIX. árg.
12. blað.
Reykjavik, — Desember 1928.
Hringur og Hlaðbjört.
Æfintýri.
Niðurl.
Nú átti hinn nœsti að freista gæfunn-
ar. Þegar leið að kvöldi, tritlaöi hann
tindilfættur út í kotið til karlsdóttur,
og viðraði sig upp við hana sem best
hann kunni, skjallaði og stjanaði og'
hjálpaði henni við kvöldverkin. Hlað-
björt Ijet sjer það vel lika. Alt í einu
varð henni að orði: ,,Æ, nú gleymdi
jeg að loka útidyrunum. Jeg ætla að
skreppa út og læsa, annars verður kalt
hjer í nótt“. „Leyfðu mjer að taka af
þjer ómakið“, sagði hirðmaður, og var
allur á hjólum af ánægju. „Já, Það
máttu gjarna“, svaraði Hlaðbjört, „en
segðu mjer til, þegar þú heldur urn lok-
una“. „Já, nú held jeg um hana“, kall-
aði hann inn. Þá hló Hlaðbjört, og
sagði:
„Maður haldi hurð.
luirð haldi manni
uns birtir brún af degi“.
í sömu andrá urðu hendur hirðmanns-
íns fastar við lokuna, og fekk hann mcð
engu móti losað þær. Og hurðin skelt-
ist upp og aftur alla nóttina, og var
aldrei kyr, hvernig sem hirðmaður
sparn á móti og kjöltraði og bað fyrir
sjer. Ilurðin var alveg heyrnarlaus.
Þessu fór fram alla nóttina, en um leið
og ijómaði af degi losnaði hann. Var
hann þá orðinn svo þrekaður, að hann
gat með naumindum dregist heim í
kóngsgarð. Fjelagar hans voru kými-
leitir, og einn leyfði sjer að spyrja, hvort
hann hefði nokkuð orðið var við loku
nokkra. Hann kvað engan um það varða,
og kúrði sig niður í hól sitt.
Næsta kvöld átti hinn yngsti að freista
gæfunnar. Bar hann sig i öllu lilct að
og fjelagar hans, og Hlaðbjört ,-ar hin
hlíðasta. Var hann í sjöunda himni af
ánægju og vildi alt fyrir hana gera.
Þegar þau höfðu lengi setið og malað
saman varð henni alt í einu að orði:
„Æ, nú hefi jeg gleymt að láta kálfinn
inn. Jeg ætla að hlaupa og gera það
snöggvast".
„Elsku hesta, lofaðu mjer aö gera
það“, mælti hirðmaður. „Jæja, þú mátt
það þá“, svaraði hún, „en segðu mjer
lil, þegar þú ert búinn að ná í hann“.
„Nú er jeg búinn að ná í hann“, kall-
aði hann inn, og greip um leið i rófuna
á kálfinum.
Þá skellihló Hlaðbjört og sagði:
Maður haldi rófu,
og rófa manni,
hendist hann um fjöll
og lilaupi um dali
uns birtir brún af degi.
Og það varð nú meiri kálfadansinn.
Kálfskömmin hentist yfir mela og móa,