Æskan - 01.12.1928, Blaðsíða 5

ÆSK AN
Drengurinn með hljóðpípuna.
(Indverskl æfintýri).
Einu sinni í fyrndinni, fyrir óra-
löngu siðan, var litill drerigur, scni
viltisl að heiman.
Ilann hafðist við í lioluni Irjábol í
stórskógi einuni. En skamt þaðan var
bithagi, og þar var fjöldi nautgripa
á heit.
Drengurinn gældi við litln kálfana,
klappaði þeim og kjassaði þó, þvoði
þeim og kembdi.
Þegar kálfarnir komu beim um
kvöldið, þá sögðu mæður þeirra:
„Hver hefir lagað vkkur til? Hver
liefir þvcgið ykkur, og hver hefir
kcmbt ykkur?“
Iválfarnir svöruðu:
„Ef þið lofið þvi, að gera vini okk-
ar ekkert mein, þá skulum við segja
vkkur það“.
Þessu lofuðu kýrnar, og nú sögðu
kálfarnir frá þvi, hvar drengurinn
Iiafði falið sig.
Kýrnar kölluðu á litla drenginn og
hann slcig út úr trjenu og kom til
þeirra. Þær klöppuðu lionum og
brósuðu og leyfðu honum að drekka
heilnæmu mjólkina úr spenunum
sínum.
Drengurinn óx upp og varð stór og
sterkur, með glóbjart og gljáandi hár,
skær augu og rjóðar kinnar. Kýrnar
gáfu honum cinnig hljóðpipn:
„Ef einhver ætlar að gera þjer
mein“, sögðu þær, „cða ef þú þarft
að kalla á okkur, þá skaltu I)Iása i
bljóðpípuna og segja:
„Hlaupi nautahjörðin,
svo hristist undir jörðin.
Hlaupið kýr og lcálfar,
þá kætast skógarálfar“.
Dag nokkurn klipti drengurinn gló-
koll sinn. En cinn hárlokkurinn fauk
með blænum úl i ána. Straumurinn
93
bar lokkinn þangað sem kóngsdóttir-
in fagra var að baða sig í ánni, á-
samt þernum sínum.
Kóngsdóttirin fann bárlokkinn og
fór með hann lieim í höllina.
„Ef jeg fæ ekki þann fyrir eigin-
mann, sem j)essi hárlokkur er af, þá
gifti jeg mig aldrei“, sagði kóngs-
dóttirin við föður sinn.
Kóngur ljet nú l)oð út ganga og
sendi menn til þess að leita að eig-
anda lokksins. En sendimennirnir
komu jafnær aftur, þeir fundu hann
hvergi.
Þá sendi konungur hrafna sína, lil
þess að leila. Einn þeirra fann pilt-
inn hjá nautahjörðinni.
Hrafninn seltisl á öxl sveinsins og
krunkaði í eyra bans eitthvað, sem
pilturinn skildi ekki.
Þá vildi pilturinn rcka hrafninn
burt og sló til lians með hljóðpíp-
unni sinni. En krunnni náði pipunni
út úr höndum hans og flaug með
hana i nefinu, hægt og hægt, en pilt-
urinn Iijelt í liumáttina á eflir.
Þannig bjeldu þeir áfram a'la leið
lieim i kóngsgarð.
Konungur stóð úti og tók á irióti
þeim:
„Vertu velkominn“, sagði konung-
ur við piltinn. „Dvcldu hjá mjer og
jeg skal gifta þjer dóttur mína“.
lúigi maðurinn, með gullhárið, var
ekki lengi að Imgsa sig um.
„Það vil jeg gjarna“, svaraði liann.
„En nautálijörðina verð jeg að hafa
með mjer, því að það eru bræður
mínir og systur“.
„Komdu þá með bræður þína“,
sagði kóngurinn.
Þá tók pilturinn hljóðpipuna sina,
bljes í bana og kallaði:
„Hlaupi nautalijörðin,
svo hristist undir jörðin.
Hlaupið kýr og kálfar,
þá kætast skógarálfar“.