Æskan - 15.12.1928, Blaðsíða 8

6
]ÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
>Heldur hvað?« sagði óðalseigandinn.
»]eg hefi aldrei á ævi minni tekið svo
mikið sem smágrein í illum tilgangi«.
»Nú, — en hvað átti að gera við þetta
trje, sem varla nægir í skófluskaft? Ekki
er mikill eldiviður í því«.
»]eg bið fyrirgefningar — en það átti
að verða jólatrje handa barninu mínu«.
»Ekki eru orðin ljót«, sagði óðalseig-
andinn og glotti. »En þjóf og ræningja,
sem staðinn er að verki, látum við ekki
hlaupa leiðar sinnar lausan og liðugan.
Takið hann höndum, skógarvörður. Það
er best, að dýblissan geymi hann um jólin«.
Ljenharður stappaði niður fótunum. Bræði
og þrái sauð niðri í honum. Hann vissi
það vel, að hann var þjófur, en hins vegar
fann hann, að honum var gert rangt til.
En hann mælti ekki orð frá munni. Þögull
og þungbúinn horfði hann niður fyrir sig,
ljet leggja á sig fjöturinn og leiða sig burt.
Hann, sem hafði gætt sín alla ævi og
lifað grandvöru líferni, honum er nú varp-
að í dýblissu, þar sem ræninginn sat á
undan honum og landshornamaðurinn
kemur á eftir honum. Þetta eru jólin hans.
En grenitrjeð litla lá eftir á frosinni
jörðinni, og í stað jólakertanna blikuðu og
sindruðu klakapípurnar á greinum þess.
II.
Óðalseigandinn á Gjallarheimi hjelt nú
heim til sín, bæði glaður og reiður. Gleðin
yfir því, að hafa handtekið þjófinn, sefaði
smátt og smátt reiðina yfir stuldinum. En
þegar hann kom heim, var þar alt á tjá
og tundri.
Þjóðvaldur litli sonur hans, sjö ára gam-
all, hafði riðið út á skóg að skemta sjer
síðari hluta dags eins og hann var vanur.
Óðalshöllin var frá 16. öld, og var í henni
vopnabúr, fult af alls konar vopnum og
herklæðum. Nú hafði Þjóðvaldur litli fundið
sjer þar herklæði, sem hann ljet hestasvein-
inn hreinsa og fága, og fór hann þvínæst
í þau. Síðan reið hann af stað í hringa-
brynju, með hjálm og sverð á linda. Hann
þóttist vera ungur riddari á leið til burt-
reiðar. Hesturinn var gammviljugur og
geystist með hann beint inn í myrkviðinn.
Tíminn leið — en Þjóðvaldur kom ekki
heim á venjulegum tíma. Nú var farið að
snjóa og byrjað að rökkva — en ekki
kom hann. Þegar ráðsmaðurinn kveikti
á ljóskerunum úti í hallargarðinum, kom
hesturinn froðufellandi á harða spretti með
flaksandi faxið. — En hann var mannlaus.
Þá brá öllum illa við. Móðir Þjóðvalds
leið í ómegin. Faðir hans æddi fram og
aftur í fáti, fölur sem nár. Þjónustufólkið
vafðist hvað fyrir öðru. Allir kveinuðu há-
stöfum yfir hvarfi óðalserfingjans. Þjónar
þeystu til skógar. Vörðurinn vissi ekki
hvað hann gerði og rauk til og hringdi
herklukkunni.
Móðir Þjóðvalds var hin fyrsta, sem
komst til sjálfrar sín aftur. Hún hljóp út
í dimmuna og snjóinn og kallaði hárri
röddu á barnið sitt, svo lengi sem hún
gat nokkru hljóði upp komið. Hún reik-
aði um heiðar og skóga; og þar sem
krossmark varð á vegi hennar, fjell hún á
knje og fórnaði höndum til himins.
Óðalseigandinn æddi eins og villidýr um
hæðir og dali. Nú hefði hann getað grát-
bænt sjer til hjálpar rádýrin og krónhjört-
inn, sem hann var vanur að elta með
hlaðna byssu í vígamóði. »Hafið þið ekki
sjeð barnið mitt?« langaði hann til að
spyrja. En dýrin flýðu í ofboði. Inni í
skóginum hrasaði hann um fallið smátrje.
Það var kvisturinn, sem Ljenharður hafði
ætlað að taka. »]afnvel hann á konu og
barn«, kvað við í huga óðalseigandans.
Hann hljóp áfram og þeytti lúður sinn.
Heimilisfólk hallarinnar var alt komið
út á skóg að leita. En Ljenharður sat í
fangaklefanum. Hann var sá eini, sem
heima var í höllinni.
»Þetta er ljóta jólanóttin«, sagði fólkið,
sem var að leita. »Og ekki verður jóla-
dagurinn skemtilegri«. Og það þeytti lúðra
sína og hlustaði. Það skaut af byssum og
beið eftir því, að því yrði gefið einhvers